Is er een dokter in de zaal?

Ik ben nooit ziek.

Behalve natuurlijk als het niet uitkomt. Zoals dit weekend. Paul had zijn hielen nog niet gelicht of ik hing brakend boven de toiletpot. En nee, dat kwam niet omdat ik hem reeds na een half uur miste. Het kwam doordat… Tja. Het kwám gewoon. En het was niet meer te stoppen.

De kinderen had ik uitgelegd dat ik een beetje ziek was, dat ze een beetje rustig met mamma moesten doen. Dat begrepen ze, de lieverds, en ze gingen fijn samen knutselen. Tot zover geen probleem. Tót Lizzy bedacht dat zíj mamma ging ‘beter maken’. Te zwak voor discussie speelde ik het spel maar mee.

Ze kwamen gewapend met een dokterskoffer. En een sjaal om hun buik. (“Kijk ons eens hippe dokters zijn!”) Het onderzoek begon rustig. Er werd temperatuur opgenomen (in mijn neus) er werd wat gepord in mijn ogen en ik kreeg een schaar in mijn mond. (“Even je amandelen knippen.”) En toen begon het.

Terwijl Annabel bovenop me klom (anders kon de dokter er niet bij) ging Lizzy meer spullen halen. “Wat moet je met dat gereedschap?” sputterde ik. “Opereren,” zei Lizzy en ze begon in een borst te zagen. “Je doet me pijn,” piepte ik, terwijl ik ondertussen probeerde te voorkomen dat Annabel mijn teen nog verder omdraaide met een plastic moersleutel. “Niet zo zeuren mamma, even flink zijn.”

“Doe je billen eens uit elkaar,” hoorde ik Annabel roepen. Gelukkig greep Lizzy in. “Ze heeft geen zieke billen,” schoof ze de diagnose van haar zusje van tafel. “Ze heeft de nagelziekte.” “O,” zei Annabel teleurgesteld. “Is dat ernstig,” vroeg ik. Lizzy schudde haar hoofd. “Nee, drie keer in je handen klappen en het is over.”

Als ik me niet zo beroerd had gevoeld, was ik in lachen uitgebarsten.