Halloween!
Tijd om weer eens een verhaaltje te vertellen in de kleuterklas van Lizzy. Over spoken natuurlijk. En over een eng kasteel. Over vleermuizen, spinnen en spannende kelders. Het is tenslotte Halloween vandaag; we ‘verjagen’ de Keltische geesten met enge maskers, kostuums en spannende verhalen.
Dat van die Keltische geesten heb ik de kleuters maar niet verteld. Daar leken ze me nog wat te jong voor. Wel vertelde ik, terwijl ik de twee uitgeholde pompoenen van lichtjes voorzag, dat Halloween vooral draait om verzónnen verhaaltjes. En dat alles met Halloween vooral nép is. Ik presenteerde het als het Grootste Geheim Van Halloween. Het. Is. Niet. Echt.
Aldus vertelde ik. Over de spookjes die – in mijn verhaal – in het oude kasteel wonen. Die spookjes, kleine deugnietjes met dikke witte spokenbillen, zijn dit keer zélf bang. Ze zijn geschrokken van een gebonk dat uit de kelder komt. Gelukkig blijken de kleuters niet bang en helpen zij de spoken naar de kelder. Het geluid, het harde gebonk, blijkt uiteindelijk veroorzaakt te worden door de tánte van de spookjes. Ze is jarig en wil iedereen uitnodigen voor een groot Halloweenfeest. Spannend maar eind goed, al goed.
Het vertellen was weer heerlijk. De kleuters zaten op het puntje van hun stoel. Dat ze mijn uitleg ‘het is allemaal nep’ goed hadden begrepen, maar desondanks toch behoorlijk door het verhaal gegrepen waren, bleek wel uit de reacties die ik achteraf kreeg. “Die spookjes hoefden helemaal niet bang te zijn voor dat geluid uit die kist, dat was toch maar een verhaaltje.” Vertrouwende één van de helden me toe. Waarop een ander zei: “Maar ja, dat wisten die spookjes niet hè? Dat het nep was!”
Geweldig toch, die kinderlogica!