Examens

En daar zat ik dan, in het examencentrum.

Een dun wit triplex wandje scheidde mij van mijn examenbuurman. Ik had een droge mond. Ik had nog gevraagd of ik een bekertje water mocht meenemen, maar nee. Dat mocht niet. (Ze dachten natuurlijk dat ik daar met watervaste stift stiekem aantekeningen op ging maken!) Zelfs een eigen pen was uit den boze.

Ik was erg zenuwachtig. Vier examens moest ik maken en ik was nauwelijks voorbereid. Niets voor mij, maar het studeert niet zo lekker met een longontsteking. Bovendien had ik de afgelopen tijd zo’n beetje al mijn vrije uren ‘verslapen’. Ik typte mijn wachtwoord in, keek hoe de eerste vraag op het scherm verscheen en begon.

Het eerste examen: geslaagd. Het tweede: geslaagd. Tegen alle verwachtingen in (vooral die van mezelf!) zag ik achter elkaar ‘geslaagd’ op mijn scherm verschijnen. Na de derde keer ‘geslaagd’ werd ik een beetje overmoedig. Dat laatste examen, daarvan had ik zelfs het studieboek nog goed bestudeerd voor ik ziek werd, dat moest dan helemaal wel goed gaan. Maar dat ging het niet. ‘Gezakt’.

Afijn. De eindscore: drie achten en een vier. Drie keer ‘ja’. Één keer ‘nee’. Mooi van die achten. Jammer van die vier.

Gemiddeld genomen niet slecht gedaan!

Mopperen

Ik kom weer even mopperen.

Ging het dit weekend toch opeens weer een stuk minder met me?! Kon ik weer een theatervoorstelling afzeggen. (Rigoletto dit keer.) Veel geslapen en verder pogingen gedaan om leuk te doen met (en tegen) de kinderen. Ging niet makkelijk.

Heb er flink de pé in. Vind mezelf helemaal niet leuk zo. Ik ben chagrijnig, loop te mopperen en ben op de een of andere manier hartstikke labiel. Goedbedoelde pogingen van Paul om me op te vrolijken ontaarden in ruzie en van de kinderen kan ik niets hebben.

De offerte waar ik me smart op zat te wachten, inzake de verbouwing van de keuken, kwam ook gister binnen. Viel veel hoger uit dan verwacht, terwijl ik nou juist allemaal van die leuke plannen had. Tegenvaller. Luxeprobleem natuurlijk, maar ik kon het even niet hebben gisteren.

En vanochtend zwemmen met Annabel, ging hartstikke goed, begon net weer een beetje positief te denken. (Mooi weer, lentegevoel.) Begint die arme draak op de terugweg ineens de hele auto onder te spugen. En dan ook echt de héle auto! Och heden, arm wurm, arme auto en arm maagje van mamma.

Ik geef toe, heb ik heb wel eens betere, leukere en gezelliger logjes geschreven maar geloof me, meer zit er niet in vandaag. Steunbuigingen en andere opbeurende berichten kunt u hieronder kwijt

Dik, rond en héél tevreden

Ik ben nog wat hees.

Maar verder – op de vermoeidheid na – gaat het uitstekend. Ik heb deze week halve dagen gewerkt en daar waar mogelijk de makkelijkste weg gekozen. (Wat overigens uitstekend beviel, waarom doe ik dat niet vaker?) Kortom, ik was er weer klaar voor.

Klaar om weer eens wat leuks te gaan doen. Tenslotte heb ik de afgelopen twee weken eigenhandig alle leuke uitjes door mijn neus laten boren, niet iets om heel gezellig van te worden. Gelukkig stond gisteravond een dineetje bij vrienden op ’t program. Kwam dat even goed uit!

Afijn, het avondje was zoals het moest zijn. Gezellig, smakelijk en erg relaxed. Help me onthouden dat ik ’t recept van vriendin K. haar cheesecake vraag; niet te versmaden zo lekker. (“Héél simpel,” volgens K., maar ja, dat hoor ik Joop Braakhekke ook altijd zeggen en dan kómt er toch een recept!)

Redelijk op tijd gingen we naar huis. De sparkling wine borrelde nog na in mijn hoofd, het eten had een warm bedje gevormd in mijn maag en mijn hoofd verlangde naar mijn kussen. Ik dook mijn bed in en viel direct in slaap; dik, rond en héél tevreden.

Leuk setje!

Annabel begint vast aan de Grote Schoonmaak.

Kat en hond

Ik loop over het schoolplein naar huis.

De bel is al gegaan. Een jongen en een meisje komen aangerend. Groep zeven schat ik. Ze duwen elkaar. “Het is jouw schuld dat we te laat zijn,” roept het meisje. “Nietes, jouwes!” reageert de jongen.

“Doe eens niet zo lelijk tegen elkaar,” moppert een moeder in het voorbijgaan. De jongen snuift en zegt. “Ik zeg alleen maar dat mijn zus stom is. En dat is ze ook.” “Je bent zelf stom,” dient zus haar broer van repliek.

Het stel haalt me in. “Weet je wat het verschil is tussen jou en mijn juf?” hoor ik de jongen vragen. “Nou?” reageert het meisje argwanend. “Van de juf heb ik alleen overdag last,” zegt het mannetje. “Van jou altijd.” Hij lacht om zijn eigen grap. Het meisje haalt haar schouders op. “Sukkel,” zegt ze.

Grinnikend loop ik verder. Hoe herkenbaar. Broer en zus. Kat en hond. Tom en Jerry, Tweety en Sylvester, Donald Duck en Bolderbast. “Later ga je elkaar waarderen,” zeg ik in gedachten tegen het koppel. “Meer dan je je ooit kan voorstellen.” En dan haast ik me naar mijn werk.

Mijn broer wacht met koffie.

Spuitelf

Betutteling alom.

“Doe dan toch een sjaal om,” moppert mijn moeder. “Je bent veel te bloot gekleed. Zéker voor iemand die net een longontsteking heeft gehad.”

“Ja,” knikt Lizzy instemmend. “Luister jij nou eens naar je moeder joh!”

Geschiedenisles

Amersfoort bestaat 750 jaar.

Tijd om de meiden hun eerste geschiedenisles te geven. Omdat de Sesam atlas van de wereldgeschiedenis me wat te ambitieus leek, beginnen we met de favoriete stripheld van Lizzy en Annabel. “Geronimo Stiltons reis door de tijd.” Het startschot klinkt bij de dino’s. We bezoeken de Maya’s en nemen een kijkje bij de Egyptenaren.

Boek twee brengt ons bij de Romeinen. Rare jongens, die Romeinen. Althans, dat vonden Asterix en Obelix. Lizzy en Annabel zien ze wel zitten, die Romeinen. “Leuke jurken,” zegt Lizzy. “Kan jij voor ons ook zoiets maken?” Nou heb ik tijdens mijn studie inderdaad eens moeten leren hoe een Romeinse stola wordt geknoopt. Ik beloof de meiden dat ik het eens zal proberen. “Ga je ons dan ook zo Romeins opkuppen?” vraagt Annabel.

Op het volgende plaatje zien we de Stiltons liggend op de banken van het triclinium (eetzaal). Lui hangend in de kussens laten ze zich door de slaven van allerhande lekkerijen voorzien. “O,” watertandt Lizzy. “Bij de Romeinen mocht je gewoon op de bank eten!” “Ja,” knikt Annabel. “En ze hadden nog geen servetten, ze veegden hun mond gewoon aan hun jurk af!”

Als het verhaaltje uit is, gaat de fantasie van de meisjes met ze op de loop. “Als we zijn gekleed en gekupt als Romeinse meisjes,” begint Lizzy. “Gaan we dan ook spelen dat we ze zíjn?” Ik heb een vermoeden waar dit naar toe gaat en vraag hoe ze zich dit voorstellen. “Wij liggen op de bank in onze mooie jurken en de slaven brengen ons allemaal eten dat we op de bank mogen opeten.” “En pappa en mamma?” vraag ik tegen beter weten in. “Jullie zijn natuurlijk de slaven.”

“Maar lieverds,” zeg ik grinnikend, “dat zijn pappa en mamma toch altíjd al?!”

Amersfoort 750 jaar. Sommige dingen veranderen niet.