Vandaag is een bijzondere dag.
De eerste verjaardag van mijn oma, zonder mijn oma. Raar. Negentig zou ze zijn geworden want ze ‘is’ van 1919. Gek hè, 1919. Het jaar lijkt veel te ver weg om belangrijk voor me te zijn. Toch is het dat. Een belangrijke schakel in een mooie familieketting.
Vorig jaar werd ze 89.
Ik was verdrietig haar zo te zien. Zo oud en scheef in haar stoel. Nauwelijks nog aanwezig. Het was goed toen ze dit jaar overleed. De uitvaart was op een prachtige dag in juni. Ik herinner me de bloemen. De geur van de zomer en het fluwelige licht. Ik droeg een wit rokje. Dat stond zo mooi bij die dag. Het afscheid was warm.
Ik vraag mijn moeder of ze het moeilijk vindt, zo rond deze tijd. “Nee hoor,” zegt ze. “Ik heb haar gisteren nog gesproken.” Huh? Niets voor mijn moeder, contact met Gene Zijde. “Ik was de kast aan het afstoffen,” legt ze uit. “Ik tilde haar as op en zei: ‘zo ma, even je huis schoonmaken’”. Ten overvloedde legt mijn moeder uit dat oma een hekel had aan stof.
Ik moet lachen om mijn moeder. Het is goed zo, zegt ze. “Je bent een supermoeder,” zeg ik. “Jij ook.” Lizzy komt binnen en geeft me een knuffel. “Wil je oma even aan de telefoon?” vraag ik. Lizzy knikt. Als er al iets zwaars is blijven hangen dan wordt het nu weggekletst.
Het leven is een ketting. Onze schakels zijn van goud. Goud vergaat niet, oxideert niet en behoudt zijn glans. Vandaag is een mooie dag om daar even bij stil te staan. De rijp is aangevroren en glinstert in de zon. Van harte oma. Waar je ook bent.