Goud vergaat niet

Vandaag is een bijzondere dag.

De eerste verjaardag van mijn oma, zonder mijn oma. Raar. Negentig zou ze zijn geworden want ze ‘is’ van 1919. Gek hè, 1919. Het jaar lijkt veel te ver weg om belangrijk voor me te zijn. Toch is het dat. Een belangrijke schakel in een mooie familieketting.

Vorig jaar werd ze 89.
Ik was verdrietig haar zo te zien. Zo oud en scheef in haar stoel. Nauwelijks nog aanwezig. Het was goed toen ze dit jaar overleed. De uitvaart was op een prachtige dag in juni. Ik herinner me de bloemen. De geur van de zomer en het fluwelige licht. Ik droeg een wit rokje. Dat stond zo mooi bij die dag. Het afscheid was warm.

Ik vraag mijn moeder of ze het moeilijk vindt, zo rond deze tijd. “Nee hoor,” zegt ze. “Ik heb haar gisteren nog gesproken.” Huh? Niets voor mijn moeder, contact met Gene Zijde. “Ik was de kast aan het afstoffen,” legt ze uit. “Ik tilde haar as op en zei: ‘zo ma, even je huis schoonmaken’”. Ten overvloedde legt mijn moeder uit dat oma een hekel had aan stof.

Ik moet lachen om mijn moeder. Het is goed zo, zegt ze. “Je bent een supermoeder,” zeg ik. “Jij ook.” Lizzy komt binnen en geeft me een knuffel. “Wil je oma even aan de telefoon?” vraag ik. Lizzy knikt. Als er al iets zwaars is blijven hangen dan wordt het nu weggekletst.

Het leven is een ketting. Onze schakels zijn van goud. Goud vergaat niet, oxideert niet en behoudt zijn glans. Vandaag is een mooie dag om daar even bij stil te staan. De rijp is aangevroren en glinstert in de zon. Van harte oma. Waar je ook bent.

Multitasken

Even zwemmen.

Altijd goed voor een paar hyperactive kletsen die strak staan van de Sintstress. En het leuke van het zwembad; er is zoveel te doen! Beetje creatief kind verzint 101 andere manier om pret te hebben in het zwembad. Ik geloof dat ze uiteindelijk langer in de kleedkamer hebben gespeeld dan in het water.

Naar de supermarkt

Annabel is een held op sokken.

Een échte want ze wil nooit schoenen aan. Ik zweer je, als ik er niets van zou zeggen zou ze gewoon op haar sokken naar school gaan. Regen of niet. In de klas kiest ze altijd bouwhoek want daar mag ze haar schoenen uit.

En ze is slim, die kleine klets. “Mag ik mijn schoenen uit als heel lief ik in het karretje blijf zitten?” teemt ze in de supermarkt. Op het moment dat ze het vraagt liggen haar crocs al op de grond. Zuchtend zet ik op het krattenrekje.

Al we klaar zijn met boodschappen doen til ik Annabel in de auto. Daarna laad ik de boodschappen in. “Gauw naar huis, het is zulk vies weer!” Ik breng het karretje terug, pak mijn euro en haast me terug naar de auto.

Pas thuis realiseren we ons dat we iets missen. “Waar zijn eigenlijk mijn schoenen?” vraagt Annabel als ze wil uitstappen. ‘O sh**t,” roep ik. “Dat staan nog op het krattenrek van het supermarktkarretje.” Al mopperend til ik Annabel uit de auto.

“Het geeft niet hoor mamma,” trootst de kleine klets als ze ziet dat ik geïrriteerd ben. Ze slaat haar armpjes om mijn nek als ik haar optil. “Ik loop tóch liever op sokken.” Een kusje in mijn nek. “En een ander kindje is er vast héél bij mee, denk je niet?”

Nieuw boek

Ik zal het maar eerlijk zeggen, het boek ‘stukjes tekst’ wordt niets.

Ik heb geprobeerd er een roman van te maken, ik heb er van alles mee uitgehaald maar de kwaliteit wordt er niet beter op. En aan een dood paard moet je niet blijven trekken.

Eerst was ik daar een beetje humeurig over. Tot een vriendin zei: “Vaak blijkt achteraf dat een mislukking leidt tot iets heel goeds.” Ik dacht onmiddellijk aan mijn vorige relatie (en hoe ik daarna Paul ontmoette) en besloot dat mijn vriendin gelijk had. Tijdens het schrijven van ‘stukjes tekst’ was er een idee onstaan voor een spannend verhaal. Een thriller. Dat idee heb ik inmiddels uitgewerkt en verrek, het begint ergens op te lijken. Sterker nog, ik word steeds meer één met het verhaal.

De setting en de titel houd ik uiteraard nog even geheim. Eerst verder schrijven, dan verder praten. Maar dat het spannend gaat worden staat als een paal boven water. Ik zal jullie eerlijk zeggen, vannacht kon ik er gewoon niet van slapen. Van mijn eigen verhaal!

Ik meld me weer aan!

Dinsdag is altijd een drukke dag.

Dat begint ’s ochtends al. Ik breng de kinderen naar school en zet koffie voor mijn ouders. Meestal komen zij eerst, op de hielen gezeten door mijn broer en zijn dochtertje. Mijn moeder begint dan altijd met het uitpakken van haar ‘mand’ want zij kookt die avond voor acht man!

Mijn broer installeert zijn dochtertje. Tegen de tijd dat broer en ik naar kantoor gaan, heeft mijn vader boven het campingbedje klaargezet. Voor het slaapje van de kleine. ’s Middags haalt mijn moeder mijn kletsen uit school en eet ze met het hele spul een broodje. ’s Avonds eet de hele familie spaghetti.

’s Avonds na het eten ruimt mijn vader boven op. Mijn moeder en ik doen de vaat en mijn broer doet meestal niets. Paul zorgt over het algemeen dat hij later thuiskomt op dinsdag. Verstandig. Na het eten gaan mijn ouders weg en blijven broer en dochtertje nog even hangen om de files te omzeilen.

De dinsdagen zijn druk en gezellig. Druk als iedereen tegelijk in de (niet al te grote) keuken staat, gezellig als ik besef wat een fijne familie ik heb. Maar er zijn ook nadelen. ’s Ochtends moet ik mijn huis opruimen (wil natuurlijk geen moederfiguur eh modderfiguur slaan), regelmatig ben ik spullen kwijt en af en toe zijn er gewoon teveel mensen.

“Het lijkt hier wel een hotel,” mopperde ik gisteren toen ik mijn moeder op de wc, mijn broer in de keuken en mijn vader in de slaapkamer (in gevecht met campingbedje) aantrof. “Dat is toch niet normaal?! Wiens huis is dit nou?!” Toen ik weer naar beneden liep, hoorde ik mijn vader op de achtergrond heel zachtjes iets zeggen.

“Paybacktime.”

Ik meld me af!

Middag!

Of het nou aan Vrouwonline ligt, aan mijn computer of gewoon aan de regen, ik weet het niet. Feit is dat ik momenteel erg moelijk bij de blogs kan komen. (Hadden jullie vast al gemerkt.)

Daarom heb ik besloten Vrouwonline in alle rust de overstap naar de nieuwe site te laten maken. Geen blogs meer op de oude site en (nog) geen blogs op de nieuwe. Ik ga het niet nodeloos ingewikkeld makend door dubbel te bloggen.

Zodra VOL II live is, ben ik erbij. Jullie zijn dan van harte uitgenodigd voor de housewarming. Via hyves en Twitter zal ik laten weten wanneer het zo ver is (jullie kunnen ook gewoon af en toe even komen kijken of er al licht brandt natuurlijk).

Tot in ons nieuwe huis, tot blogs!

Kerstinkopen

Ik loop door de stad.

Lizzy huppelt naast me. De lucht is blauw en wij zijn blij. Overal hangt feestversiering. Op het plein staat een poffertjeskraam. “Vanavond mijn schoen zetten!” tinkelt Lizzy. Ze maakt een radslag waarbij ze bijna de H&M-tas uit mijn handen trapt.

Lizzy is rondom gelukkig. Ga met een kind naar de Hennes, koop een paar ballerina’s van zeven euro en een glitterjurk voor Kerst en je kan niet meer stuk. Nadat we koffie hebben gedronken (uiteraard met wat lekkers bij) kijken we nog even bij Bandolera.

Ik bewonder mezelf in de spiegel. De zwarte jurk die ik heb uitgekozen zit als gegoten. Hij maakt slank en valt precies goed. “Hoe kan het ook anders,” denk ik. “Op een dag als vandaag.” Ik kijk naar Lizzy die stralend op een krukje zit. Mijn lieverd!

Naast de paskamer hangt een soort wollen stola. Het heeft wel wat weg van een schaapje; heel zacht en gezellig. “Staat u gewéldig,” kweelt de verkoopster. Precies goed voor Kerst! “Ga je dat kopen?” vraagt Lizzy verschrikt. Verbaasd kijk ik om. “Vind je het niet mooi dan?”

Lizzy schuift op haar kruk heen-en-weer. “Ik vind het wel mooi,” zegt ze aarzelend. “Maar je lijkt zo precies op Cruella De Ville.”