Dat is toch zo gek.
Dat ik me de laatste dag van het jaar zo druk maak. Dat ik naar de winkel blíjf vliegen. Hamster alsof ik een oorlog verwacht. Dat ik het gevoel heb vanavond alles ‘perfect’ moet zijn. Alsof die laatste dag bepalend is voor de manier waarop het jaar de geschiedenis in gaat.
Onzin natuurlijk. Het enige wat we echt nodig hebben is champagne en daar ligt de koelkast vol mee. En een oliebol zou wel lekker zijn maar die gaat Paul zo meteen bakken. Tenminste. Als we nog wel vet hebben. Dat zal ik zo even checken. Anders kan ik nog wel even naar de Super.
Waarom word ik toch altijd zo zenuwachtig rond oud & nieuw? Het lijntje tussen 2009 en 2010 is dun, maar ik gedraag me alsof er een enorme scheur zit. Een gapend gat waar ik me goed op moet voorbereiden. Waarom relax ik niet gewoon het jaar uit, net als ieder ander? Ineens wil ik dwangmatig al mijn fotoboeken bekijken, de kinderen knuffelen en de quiche bakken waar ik nog nooit aan ben toegekomen.
Het lijkt wel of ik bang ben dat ik zal falen. Maar wat kan er nou helemaal misgaan? Ik bedoel, dat nieuwe jaar komt er toch wel.’t Is geen examen. Ik loop niet het risico dat straks mijn hele vriendenkring ‘over’ is en ik ben blijven zitten in dit jaar. Toch? Of ben ik stiekem toch bang om ergens in dat gapende gat terecht te komen?
Afijn. Ik zal zo eens mijn recepten voor de hapjes gaan zoeken. En misschien kan Paul even kijken of we genoeg aanstekers in huis hebben voor het vuurwerk. En of de frituurpan het nog doet. Zou iemand het merken als ik vast aan de champagne ga, gewoon om rustig te worden?