Van Appel tot Zwagerman

Mijn eerste keer cursus.
Vooral veel geluisterd. En mijn medecursisten (vier stuks) een beetje leren kennen.

Dit is onze eerste opdracht, je eigen ‘literatuurlijst’.

Wanneer ik ‘gewoon’ lekker wil lezen kies ik makkelijk: (literaire/ psychologische) thrillers. Niet te moeilijk, mooie verhalen en (bijna) altijd goed. Pure ontspanning die soms ook heel verrassend kan zijn (“Daglicht” van Marion Pauw, “Tulpenvirus” van Danielle Hermans.)

Niet-thrillers zijn echter een stuk interessanter dan thrillers. Maar ze vallen ook veel sneller tegen. (“Het diner” van Koch “Nachttrein naar Lissabon” van Pascal Mercier) De meeste niet-thrillers lees ik op aanraden van andere mensen (“De tweede dochter” van Jodi Picoult). Of naar aanleiding van een recensie (“De oversteek” van Justin Cronin). Of gewoon omdat iedereen het leest (Millenniumboeken). Ik ben niet dol op ‘moeilijke’ en ‘verdrietige’ boeken (“De witte met het zwarte hart” van Japin, “Haar naam was Sara” van Tatiana de Rosnay). Evengoed, als ik erin begin, lees ik ze uit.

Boeken die mij de afgelopen tijd aangenaam hebben verrast: “De schaduw van de wind” van Zafon, “Het zwijgen van Maria Zachea” van Judith Koelemeijer en “Een keukenmeidenroman,” van Kathryn Stokett. Het beste boek aller tijden is voor mij nog altijd “De verborgen geschiedenis” van Donna Tart. Daar zit alles in wat ik in een boek zoek.

Ik probeer gevarieerd te lezen – van Appel tot Zwagerman – maar ik lees nooit een boek ‘omdat ik vind dat ik het moet lezen’.
Humor in boeken kan ik erg waarderen. (“Van je familie moet je het maar hebben” van David Sedaris, “Eten, bidden en beminnen” van Elizabeth Gilbert.) Ik herinner me dat ik in de trein zat naar de universiteitsbibliotheek. Twee stoelen verderop zat een jongen te lezen. Kennelijk was zijn boek nogal grappig want hij lachte hardop. Toen ik uitstapte keek ik stiekem wat hij las. Het was ‘Het feest der liefde’ van Ronald Giphart. Ik heb dat boek dezelfde dag nog gekocht. “Zo’n boek wil ik schrijven,” dacht ik. “Een boek waar mensen hardop om moeten lachen.” Ik noem mijn genre ‘literatuur light’.

In “Je kan er maar beter om lachen’ – mijn eigen verhaal – betrekt een jong gezin een nieuwe woning. Elk hoofdstuk wordt opgehangen aan één van de kamers van de woning. De relatie van de hoofdpersonen ontwikkelt zich hier parallel aan. De vertellingen van de ik-persoon worden afgewisseld door (korte) stukjes uit haar weblog. Het verhaal is op verschillende niveaus te lezen waardoor een zekere gelaagdheid moet ontstaan. Dit is noodzakelijk anders wordt het verhaal te oppervlakkig. Humor als verhaal vind ik niet genoeg.

Het grote probleem bij het verhaal is dat ik niet kan kiezen tussen fictie en non-fictie. Oftewel; de hoofdpersoon lijkt op mij maar ze maakt andere dingen mee. Hier moet ik nog iets mee. Ik weet alleen niet zo goed wat.