Lekker dan!

“Mam, als jij dood bent, mag ik dan jouw hakkenschoenen?”

De eerste keer dat ze erover begonnen verslikte ik me dusdanig in een hap cornflakes dat de vraag bijna profetisch was.

Nadat ik stamelend ‘Euh, nou ja, best hoor,’ had geantwoord, was natuurlijk ’t hek van de dam. “Nou,” zei Annabel. “Dan wil ik jouw zilveren sjaal als je dood bent.” En omdat ik altijd mijn kinderen gelijk wil behandelen, vond ik dan ‘ook wel goed’. Leuk man, erfenisje spelen. “Gaan jullie maar rechten studeren,” mopperde ik. “Kunnen jullie later notaris worden en naar hartelust spullen verdelen.”

Zo ging het een tijdje door. Tussen neus en lippen door werd mijn gehele garderobe, mijn Blondservies en mijn brillencollectie verdeeld. “Als jij nou de kopjes neemt, dan mag ik de borden.” Niet alles ging even harmonieus. Soms moest er flink onderhandeld worden over wie nou dat leuke rokje mocht of wie die mooie ketting. Op een gegeven moment vroegen ze het niet eens meer aan mij. “Zal ik mijn testement even halen?” opperde ik.

Ik hoorde het een tijdje aan. Dacht dat het wel weer over ging. Niet dus. “Zeg,” zei ik uiteindelijk. “Ik ben dat ge-mamma-als-jij-dood-ben-mag-ik-dan…eigenlijk wel en beetje zat. Ik leef nog en dat ben nog lang niet van plan dood te gaan. Daarbij vind ik het redelijk irritant dat jullie onder mijn neus gewoon mijn spullen zitten te verdelen.”

Verwonderd keken de Kletsen me aan. “O maar mamma,” zei Lizzy serieus. “Als we er niet uitkomen, dan leggen we het gewoon bij jou in de kist hoor.”