Boorvrouw C.

Paul zit in de tuin. Hij heeft zijn nieuwe boormachine op schoot, zijn ogen stralen en hij kijkt buitengewoon verliefd. Ik heb hem de afgelopen tijd één keer eerder zo gelukkig gezien en dat was toen hij zijn nieuwe auto kreeg.

Pauls ogen schitteren als hij naar zijn nieuwe speeltje kijkt. Liefkozend streelt hij de lithiumbatterij en strijkt met zijn vinger langs de verschillende soorten boortjes.

“Hmmm,” snuffelt Paul. “Hij ruikt zo nieuw.”
“Zit jij nou aan die boormachine te ruiken?”
“Ja, en?”
“Niets. Maarreh, moet je niet gewoon even een gaatje boren?”
“Nee, ik wil er eerst een tijdje naar kijken.”

Arme Paul. Zo blij met zijn boor. En een vrouw die hem niet begrijpt. Ik heb niets met mannenspeelgoed. Boor, bijl, kettingzaag. Het is mij allemaal veel te gevaarlijk. Geef mij maar een paar nieuwe laarzen, die zijn tenminste ongevaarlijk. En die ruiken ook lekker.

Gelukkig voor Paul is er buurvrouw C. Waar ik naar vriendin F., M. of I. ren om mijn nieuwe laarzen te showen, snelt Paul met zijn speelgoed naar buurvrouw C. Buurvrouw C. is, net als Paul, dol op elektrische apparaten. En op gadgets, op auto’s en andere luidruchtige en/of gevaarlijke rommel. Paul en C. zijn een leuk stel, ze kloven samen bomen, nemen een biertje, en ze bouwen houthokken.

“Mooie boor hè?” zegt C., als we met z’n allen in de tuin staan.
“Prachtig,” zeg ik, een beetje cynisch.
“Jij bent ook niet enthousiast.”
“Ach, Paul gaat ook niet uit zijn dak als ik een paar nieuwe laarzen heb. Daar ga ik ook mee naar mijn vriendinnen.”
“Ja,” zegt Paul en hij stoot buurvrouw C. aan. “En ik ga met mijn boor ook naar mijn vriendinnen!”

Of ik me geen zorgen maak om hun vriendschap?
Welnee.
Buurvrouw C. is dol op gereedschap. Maar niet op dát soort ‘mannelijk’ gereedschap.

Advertisements

HIJ IS TERUG!

Het is een wonder!

Tuffy is terug, ik heb hem net uit de dakgoot twee straten verderop gevist! Ongelooflijk. Hij zit inmiddels alweer vrolijk te twitteren!

Verdrietig

Ik wilde er eerst niet over schrijven.

Ze zien me aankomen, dacht ik. Ze vinden me vast heel stom dat ik zoiets een tweede keer laat gebeuren. Ze zullen me een sukkel vinden. Een onverantwoordelijke chaoot.

Maar eerlijk is eerlijk, ik ben te verdrietig om erover te zwijgen. Wij allemaal. En het zou raar zijn als ik er niets over zou zeggen, want vandaag of morgen vraagt er een keer iemand naar hem en dan?

Tuffy is weg. Tuffy II inderdaad, want Tuffy I waren we al kwijt. Tuffy II is twee jaar bij ons geweest en nu is hij verdwenen. Het verdriet is groot. De kindjes wilden eigenlijk niet naar school en dat snapte ik maar al te goed. Annabel liet gisteravond zelfs haar avondeten staan. Voor iemand die niets met vogels heeft is het misschien moeilijk te begrijpen, maar dat kleine verenpak was ons zo lief. Zelfs Paul is van slag.

Nog niet zo lang geleden hebben we zijn vleugels laten knippen, juist om dit te voorkomen. En omdat ze bij de dierenwinkel zeiden dat hij dan lekker mee naar buiten kon, had Paul had een klimrek voor hem getimmerd waarop menig peuter jaloers zou zijn.

Tuffy had nog maar heel kleine vleugeltjes en ik knipte ze af en toe bij (of af). Als we in de tuin zaten, aan de koffie of bij den barbecueën, dan zat hij er gezellig hij. Hij ging nooit van zijn klimrek af, behalve als hij wel eens met de meiden in de hangmat ging. Ik had hem natuurlijk allang binnen ‘getest’, hij haalde de bovenkant van de deur niet eens. Hij vloog als een kip; beetje fladderen, zijn val breken, maar ver kwam hij niet. Dachten we.

Gistermiddag ging het mis. Waarschijnlijk is hij geschrokken omdat ik met de tuinslang op de kinderen richtte, ze natspoot. Ineens was hij weg. Ik begreep er niets van, hij kon helemaal niet vliegen, hij moest in de tuin zijn. We doorzochten alle planten en struiken. Niets. En ineens hoorden we hem. Hij bleek in een boom te zitten in een aangrenzende tuin. “Gelukkig, dacht ik, we hebben hem!”
Maar zo eenvoudig was het niet. Lokken met fluitjes en lekkers hielp niet. Hij bleef zitten waar hij zat (en had het daar erg naar zijn zin). Uiteindelijk haalde de buurman een ladder en klom in de boom. Daar schrok de vogel weer van en weg was hij. Met zijn gekortwiekte vleugels vloog het beest bovenop het dak van een huis. Tot zover ‘nee, hij kan nu niet meer vliegen’.
Dat dak vond hij waarschijnlijk eng; hij keek een paar keer naar beneden en besloot dat hij daar maar bleef zitten. Kuif omhoog, vleugels breed om de hitte te bestrijden. Vervolgens heb ik anderhalf uur in de brandende zon staan fluiten en roepen en helaas blijft zoiets niet onopgemerkt. De hele straat liep uit en begon zich ermee te bemoeien. Toen een van de ramptoeristen een videocamera haalde en mij en Tuffy begon te filmen was de maat vol en heb ik de ladder maar weer gehaald. Hier had ik lang genoeg gestaan.
Ik klom tot de dakkapel en keek maar even niet naar beneden. Ik was nu op twee meter afstand van de vogel. Hij keek nog steeds angstig om hem heen en ik zag hem twijfelen: zal ik? Maar hij deed niets. Verroerde geen veer. Bleef zitten waar hij zat.

Uiteindelijk klom de buurman het dak op waarop Tuffy weer wegvloog. Dit keer vloog hij over het huis heen en verdween in een van de tuinen. O ja, we hebben gezocht. We hebben overal aangebeld om te vragen of we in de tuin mochten kijken. We hebben gefloten, we hebben briefjes door de deur gedaan. Maar het leverde niets op.

Vanochtend was zijn kooi, die we voor de zekerheid op het dak van de schuur gezet hadden, nog steeds leeg. Geen Tuffy. Geen gefluit bij het ontbijt. Niet lekker even kroelen voordat we weggaan. Geen blije meisjes. Wel tranen.

Snik.

Druk druk druk

Zo.

En hier (klik) ben ik dus de hele ochtend druk mee geweest.

Nu alleen nog even dat manuscript afschrijven, versturen, en klaar is Klara. O nee, ik moet eerst nog naar het ziekenhuis voor de controle van mijn Mirena. En dan nog boodschappen doen. En koken.

Zucht. Eigenlijk is ‘t veel te warm voor dit soort activiteiten.

Birthday girl

Oke, het was geen superweer.
Maar toen we er eenmaal waren was het droog.
Iedereen heeft heerlijk gespeeld.
Ook mijn pappa en mamma!

En als je dan, tenslotte,
Ook nog een ijsje krijgt, met een kroontje
En je mag het ijsje opeten in de hooiberg
Nou,
Dan heb je toch een superfeestje?!

En voor wie interesse heeft, wij waren hier.

Grapje

“Goedemorgen,” zei de optometrist vrolijk.

Hij gaf me een zelfverzekerde, stevige handdruk.
“Precies een maand geleden hè?”
Ik knikte.
“Nou,” zei de optometrist. “Dan gaan we nu eens kijken. Gaat u daar maar zitten.”
Ik ging zitten, legde mijn kin in de steun en plaatste mijn ogen voor de grote lenzen. De optometrist knipte een lampje aan, waarschijnlijk om de letters op het bord te toveren.

“Zo,” zei de optometrist. “Wat kunt u hiervan lezen.” In zijn stem klonk een lach door, alsof hij het zelf belachelijk vond dat hij de vraag moest stellen. Waarschijnlijk waren de letters erg groot. Dat waren ze altijd, in het begin.
Ik liet een pauze vallen. “Niets,” zei ik toen.
“Euh..” hakkelde de optometrist. “Hoe bedoelt u niets?”
“Ik kan er niets van lezen.”
“Ook de bovenste regel niet?” Hij klonk nu niet meer zo zelfverzekerd.
“Nee,” zei ik. “Ook de bovenste regel niet.”
“Echt niet?”
“Echt niet. Maar misschien gaat het beter als u de schuifjes voor de lenzen weghaalt.”

De optometrist zuchtte opgelucht, maar kon er verder niet om lachen.
En zo dreigde een enorme leuke grap zomaar verloren te gaan.

Gelukkig maar, dat ik een weblog heb.

U2 maakt debuut op Glastonbury

U2 brak begin jaren 80 door naar een groot publiek, maar speelde nooit op het beroemde festival. Vorig jaar zou het moment eindelijk daar zijn, maar vanwege een spoedoperatie aan de rug van frontman Bono werd het optreden doorgeschoven naar Glastonbury 2011.

Na het eerste nummer van de band, Until The End Of The World, probeerde een actiegroep een ruim zes meter hoge ballon met de tekst ‘U pay your tax 2’ over het publiek te laten zweven. Ze wilden daarmee protesteren tegen het feit dat U2 haar operaties nu vanuit Nederland, en niet vanuit Ierland, leidt om minder belasting te betalen. Bewakers grepen hardhandig in. Er werd niemand gearresteerd. De band werd nauwelijks gestoord door het opstootje, zodat de fans konden genieten van hits als Sunday Bloody Sunday en Where The Streets Have No Name.

U2 sloot het vrijdagprogramma van het festival af. Eerder op de dag speelden B.B. King (85) en Radiohead al op het hoofdpodium. De zaterdag wordt afgesloten door de band Coldplay en zondag zal zangeres Beyoncé deze editie van het festival afsluiten. In totaal spelen ruim honderd bands en muzikanten op het festival, dat bezocht wordt door ongeveer 175.000 mensen.

In 2012 zal het festival niet doorgaan vanwege de Olympische Spelen in Londen.

PILTON (ANP)