Better safe than sorry

Zoals inmiddels bekend kan Paul wel eens een beetje doorslaan.

Zo had hij binnen no-time twee glaszetters geregeld (voor het plaatsten van een compleet nieuwe voorpui) toen Lizzy in mei met haar arm door het raam ging. De kinderen werd verboden om nog bij de tuindeuren in de buurt te komen (‘houd minstens vier meter afstand’) en het viel me eigenlijk nog mee dat het glas er überhaupt nog inzat de volgende dag.

Niet dat ik het een slecht idee vond, dat het glas werd vervangen, helemaal niet, maar Paul hè, die moet je altijd even in de gaten houden. (Voor je het weet heeft hij de boel dichtgemetseld en betegeld met marmer.) Ik was dan ook blij dat ik erbij was toen er uiteindelijk een aannemer kwam.
“Dus u wilt nieuwe tuindeuren met veiligheidsglas,” noteerde de aannemer. “En u wilt ook veiligheidsglas in de voordeur?”
Paul knikte.
“De voordeur?” vroeg ik verbaasd. “Hoezo dat?”
“Daar kunnen ze ook doorheen,” zei Paul.
Theoretisch had hij natuurlijk gelijk, maar het glas bij de voordeur zat vrij hoog, ik zag daar nog niet zo snel iemand doorheen gaan. Maar goed, waar hij gelukkig van werd. Veiligheidsglas in de voordeur. En de tussendeur naar de keuken, hoorde ik later. Ook goed. Kon ik tenminste weer gewoon weer met hardgekookte eieren smijten zonder het gevaar te lopen dat ik een ruit brak.

Gistermiddag ontvingen we de offerte. Vervangen van de tuindeuren, nieuwe ramen woonkamer, voordeur, tussendeur. En nieuwe ramen in de schuur. De schuur?!
Afijn. Ik naar Paul.
“Waarom staan er schuurramen op?”
“Kunnen ze ook doorheen.”
“Paul!”
“Nou, als ze er een handstand tegenaan doen, dan gaan ze er doorheen hoor.”
“Er staat een tuintafel voor.”
“Toch link.”

Goed, het moge duidelijk zijn. De schuurramen worden ook vervangen en straks is ons hele huis één veilige zone, qua glas dan. De uitdrukking ‘scherven brengen geluk’ is aan Paul niet langer besteed (alhoewel ik daarover ook zo mijn twijfels heb sinds de dag dat Liz door de tuindeuren ging, maar dat terzijde) en we kunnen heerlijk hockeyballen tegen de schuurramen slaan. “Niet kapot te krijgen!” zei de aannemer immers.

Goed natuurlijk hoor, daar niet van. Beter bezorgd dan nalatig en als het kalf door het raam is, vervangt met de pui. Zoiets.

Evengoed ben ik blij dat ik vorig jaar mijn ogen heb laten laseren. Anders had mijn bril straks óók nog veiligheidsglas gekregen.