Ik denk dat ik ben …

“Ik zit in een quarterlifecrisis,” mopper ik.

Paul kijkt op van zijn krant. “Echt niet. Daar ben je veel te oud voor.”
“Te oud?! Hoezo?”
“Je wordt toch geen honderzesenvijftig? Je zit hoogtuit in een midlifecrisis.”
“Ook goed. Ik zit in een crisis. Hou ik het daar wel op.”

Misschien komt het door die foto die ik laatst met AgingBooth van mezelf maakte. Ineens was ik ruim dertig jaar ouder en keek naar het gezicht van een oude vrouw. Of misschien komt het doordat ik volgend jaar veertig word. Ik weet het niet. Ik merk alleen dat ik een beetje onrustig ben. En dat vind ik vooral zelf behoorlijk vermoeiend.

Paul is alweer verdiept in de krant. Hij laat mij en mijn crisis lekker sudderen. Wel mompelt hij nog dat hij ook een midlifecrisis heeft gehad, maar dat het wel weer over gaat. Hij? Een midlifecrisis? Nooit iets van gemerkt. Bovendien, híj werd alleen maar knapper toen ik AgingBooth op hem losliet.
“Toen ik in een midlifecrisis zat stopte ik met roken.”
“Dat was twee weken geleden.”
“Kan je nagaan hoe snel hij weer over was!”

Later bespreek ik de zaak met buurvrouw C. (die voor AgingBooth bedankte). Officieel kijken we naar het derde deel van de Twilightsaga, officieus bespreken we het leven in al zijn facetten. Buurvrouw C. knikt richting de TV en zegt dat ze af en toe best een vampier zou willen zijn.
“Die worden nooit ouder,” zegt ze. “En ze zijn ook nooit moe.”
“Bovendien weten ze altijd precies wat ze willen,” vul ik aan.
En terwijl buurvrouw C. zich afvraagt of er eigenlijk wel lesbische vampiers bestaan (“Eh, C., volgens mij bestaan vampiers überhaupt niet hè, weet je nog?”) ga ik in gedachten terug naar de column die ik ooit voor Viva schreef. Over ouder worden en over levenstwijfels. Ik werd toen dertig – met een beetje rek zou je dat wellicht als quarterlifecrisis kunnen bestempelen – en mijn collega van negentien vond me een soort fossiel. Toen ik haar vroeg wat volgens haar bepaalde of je nou oud of jong was, antwoordde ze: “Dat weet ik niet, ik denk nooit zo over die dingen na.” Waarna ik – op papier – vaststelde dat dát kennelijk de grens was: het moment dat je over die dingen gaat nadenken.

Op televisie twijfelt Bella of ze moet kiezen voor een aantrekkelijke vampier of een sexy weerwolf (“Luxeprobleempje!”) en terwijl ik nog maar eens een kopje thee inschenk vraag ik C. of zij vindt dat ik teveel nadenk.

“Dat valt wel mee toch?” antwoordt C. “Het is toch logisch dat je over het leven nadenkt. Het is juist goed als je dat doet. en jij denkt vast niet meer dan een ander, ook al denk je soms van wel. Ik denk eerder dat je een probleem als je níet meer meer over de dingen nadenkt.” C. roert bedachtzaam in haar thee.

“Tenminste, dat dénk ik.”