Het wachten is op de godin in leren bikini …

Een bijzonder licht doet alles glinsteren. Het is Aurora, de dagenraad, die met haar roze vingers het gordijn van de ochtend langzaam opentrekt.

“Goedemorgen,” jubel ik, terwijl ik mijn ijskrabbertje bij wijze van groet in de lucht houd. De ramen van mijn auto zijn bedekt met ijs in de vorm van van veren en blaadjes. Eigenlijk is het te mooi om af te krabben, maar het rijdt zo beroerd als ik er niets aan doe. Ik laat de motor draaien, haal een kop koffie en krab in alle rust mijn auto schoon. Zie, zo stom was het niet om van de week alvast schaatsen te kopen.

Onderweg naar de sportschool zie ik hoe de zon een goudkleurig licht over de toppen van de bomen strooit. De schaduwen op straat zijn langgerekt en samen met de stroken zonlicht zorgen ze voor een fantasy-achtige sfeer. Een beetje een sprookje, een beetje horror. Alsof er iets staat te gebeuren. Het wachten is op de godin in leren bikini, denk, terwijl ik afrem voor een tegemoetkomende bladblazer.

De bladblazer neemt de tijd. Wonderlijk ding is het eigenlijk. Hij slurpt, borstelt en lispelt over de weg. Zijn enorme slurf, een soort kruising tussen een flinke fallus en een lamprei, blaast eerst de blaadjes bij elkaar en zuigt ze daarna op. Het apparaat doet me denken aan die onnozele blauwe stofzuiger van die kansloze Teletubbies. Noenoe, geloof ik. Hij slurpte altijd de gemorste Tubbytoetjes op.

De Teletubbies. O, O! Lang geleden dat ik daarna keek. Jammer eigenlijk, ik vond ze wel leuk, die kleine vetzakjes. De tijd gaat écht snel. De laatste dag van november alweer, dat betekent dat mijn oma zou zijn verjaard als ze nog zou leven. De herfst gaat plaatsmaken voor de winter, het laatste blad wordt niet voor niets vandaag preventief geruimd, en morgen begint de Advent: aftellen, elke dag een chocolaatje uit de kalender en niet te vergeten: de serie Janken met Linus op Nederland 3.

Ik vervolg mijn weg en ik zet de radio hard. Roel van Velzen sing sing singt zijn decemberhit en ik vraag me af of we dit jaar een witte kerst zullen krijgen. Misschien weet de Paus het, ik kan het hem via Twitter vragen, want ik heb net op het nieuws gehoord dat de Paus tegenwoordig ook een Twitteraccount heeft. Ik weet nog niet precies wat ik daarvan vind, maar dát ik er iets van vind, is zeker.

Bijna december. Op naar de Taxfreezone tussen Kerst en het nieuwe jaar. Tevreden bestudeer ik mijn gezicht in de achteruitkijkspiegel en besluit: vandaag is een mooie dag voor zelfreflectie.

Mijn ex

Ik heb geen honderden exen, dus degene díe ik heb, daar ben ik best wel zuinig op.

Ik heb hun foto’s netjes bewaard, de herinneringen opgeslagen en zo af en toe haal ik zo’n jongen eens door Google. Gewoon, om even te kijken of hij niet al te succesvol is geworden. Wat zeg je? Zíek? Welnee, dat doet toch iedereen? Een ex is tenslotte een ex, die moet altijd lijdend achterblijven, bij voorkeur met het beeld van jou als gemiste droom op zijn netvlies.

Groot was dan ook mijn irritatie toen onlangs bleek dat één van mijn exen een tweede huis had gekocht, nota bene op één of ander tropisch eiland! Ik had het Alfamannetje (ik noem hem even X.) eens even door de zoekmachines gesleurd – ik ging er vanuit dat hij inmiddels wel gescheiden zou zijn want zijn nieuwe vriendin was lang zo leuk niet als ik en hijzelf was ook nogal narcistisch – maar moest constateren dat hij nog altijd samenwoonde, een nieuwe baan had én een tweede huis.

Wat?!
Een tweede huis?!
Op een tropisch eiland?!
Was hij nou helemaal gek geworden?!

Kwam ik dan aan met mijn lelijke sleurhut in Zuid-Frankrijk. Bah. Wat was het leven toch oneerlijk.

Vlak na de Grote Ontdekking (ik zat nog namokkend aan de chocolade, niet dat Paul niet leuk is, maar he, een huis op een tropisch eiland, duh?!) belde mijn moeder. En nou wil het toeval dat mijn moeder nooit zo goed met X. door één deur kon. Laat ik het zo zeggen, als je je nieuwe vlam komt voorstellen en je moeder zegt nog vóór ze hem heeft gezien: “Ik vind hem nu al leuk, gewoon omdat hij X. niet is”, dan kan je er vanuit gaan dat X. niet in het rijtje favoriete schoonzoons staat.

Afijn, ik vertelde mijn moeder over X. en zijn huis op het tropische eiland. “En geen lullig bungalowtje hoor mam, echt een villa met een zwembad.” Mijn moeder snoof, zoals alleen moeders kunnen snuiven. Zo’n minachtende ‘O, die waardeloze gast‘-snuif. Daarna was ze even stil, bromde wat en zei tenslotte, bijna onhoorbaar (maar ze zei het écht): “Drugsgeld.”

Drugsgeld.
Ik moest zo hard lachen, ik was X en zijn huis (op tropisch eiland) direct vergeten.
Wat is mijn moeder toch een heerlijk mens.

World Sint Photo 2012

We hadden mazzel, afgelopen zondag tijdens de voorstelling ‘Karel de Kok en het schilderij voor Sinterklaas’ in Theater Gooiland. Het was ‘De Echte’, zoals Annabel het zo mooi zei. Na afloop mocht ze met ‘De Echte’ op de foto en nou wil ik verder niet opscheppen over de kwaliteiten van de fotograaf (Paul) of de uitstraling van het model (Annabel), maar zeg nou zelf, dit is toch dé Sinterklaasfoto van het jaar?!

Met dank aan (r) Sinterklaas

Tik ‘m aan, Ouwe!

Zíek is het nieuwe vét.

Het is niet langer gewoon vét, of vét kicken, nee. Het is zíek. Of zíek-kicken. Ja, ik weet het. Het klinkt heel ziek, maar i’m just the messenger. Ik heb het niet bedacht. Mijn kinderen komen ermee. Op school hè? Op school is alles tegenwoordig zíek. (Eventueel in combinatie met: Tik ‘m aan, ouwe! Zoals ik laatst iemand hoorde roepen.)

Cool, kek en gaaf zijn uit. Heftig is behoorlijk jaren negentig. Kicken kan alleen nog op de radio en super (als in supercool) is tamelijk uncool. Taal vernieuwt en ergens is dat natuurlijk hartstikke leuk, al volg ik het niet altijd (zoals die keer dat Liz ‘gruwelijk’ zei, over mijn nieuwe kleren, dat bleek positief bedoeld, moet je ook maar net weten!). Maar goed. Zíek dus. Die moest ik onthouden. Hippe, euh, zíeke moeder als ik ben.

Dus toen ik vannacht met een kotsend kind bij de plee stond en dat kind zei: “Mamma, ik ben ziek!” zei ik dan ook (heel hip): “Ziek! Als in zíek ziek? Of gewoon ziek?” Kind reageerde niet zoals verwacht (‘jeetje mam, wat cool/ziek/vet dat je dat zegt!’) maar keek me gewoon glazig aan. Wilde daarna weer snel het bed in. Kennelijk was écht ziek zijn niet bepaald zíek , maar gewoon vervelend.

Ik vond dat eigenlijk wel raar.
Maar daar heb ik mijn kind verder maar niet mee lastig gevallen.
Die was tenslotte nogal druk met ziek (of zíek) zijn.

Ik ben ..

Ik ben verkoudener dan verkouden.

Ik weet niet of het woord verkoudener bestaat – Wordfeud zou het waarschijnlijk afkeuren – maar het is hoe ik me voel. Wattig, snotterig en moe als een hond. De bacteriën komen letterlijk mijn neus uit.

Ik ben er flink beroerd van.

Gisteren had ik een crematie. Een prachtige uitvaart op een trieste dag vol ‘Novemberrain’. Er was mooie muziek, er waren mooie woorden en er was een gezellig drankje na afloop. Er was eigenlijk maar één minpuntje: dat de overledene er niet bij was. Ze hield van buurtroddels en ze had dit zó gezellig gevonden. En ze was echt nog veel te jong om te gaan.

Ik ben er erg verdrietig van.

De afgelopen week was niet helemaal mijn week. Paul in Rusland, aanwassende verkoudheid en een stuk of wat mensen die niet deden wat ze me beloofd hadden. En daardoor kon ik dan weer niet verder. Gelukkig is Paul weer terug, maar ondertussen zit ik nog wel met een paar losse eindjes. Ze maken mijn hoofd onrustig.

Ik ben daar erg opstandig van.

Als grapje had Paul gisteravond Russische chocolademuntjes in de schoenen van de meiden gedaan. Het gevolg was dat Annabel heel verontwaardigd kwam vertellen dat ‘het niet anders kon dan dat pappa die in haar schoen had gedaan want hoe kwam Sint aan Russiche chocolademunten?!’. Het andere cadeautje – een notitiebolkje met vogels erop – kwam wel van de Sint want Sint ‘weet dat ik van vogels houd’. Best grappig, die denkwijze van zo’n zevenjarige. Jammer dat het om zes uur ‘s ochtends was.

Ik ben daar nu heel moe van.

Normaal sta ik op met een glimlach, vandaag sta ik op met aspirine. Als Paul zo beneden is dan ga ik nog even een uurtje op bed liggen. Dan komt de glimlach vast wel weer terug. Ik ben de laatste tijd écht een stuk makkelijker geworden merk ik. Het leven komt zoals het komt, soms met een verkoudheid, soms met teleurstelling, soms met de dood. Het is fijn om een weblog te hebben om daarover te kunnen schrijven.

Ik ben daar heel blij om.

Wat? Wat zeg je?

“Geluidsafschermers” heten ze officieel.

De felgekleurde ‘koptelefoons’ die onze kinderen moeten helpen om zich beter op hun werk te concentreren. Voor Annabel hebben we er eentje aangeschaft, op advies van de juf. Ons ‘vlindertje’ kan moeilijk op haar plek blijven zitten en is nogal snel afgeleid.

“Maar ze heeft toch ook al zo’n wiebelkussen?” riep Paul verbaasd uit.
“Dat kan ze toch niet op d’r oren zetten?!”
“Zometeen willen ze dat kind ook nog oogkleppen opdoen.”
“Alles voor de ontwikkeling schat, alles voor het ontwikkeling.”
Paul vond het allemaal een beetje overdreven. “Straks werkt het niet,” mopperde hij, “zitten wij weer met zo’n ding waar we niets aan hebben.”
“Dan zet ik hem wel op. Lijkt me heerlijk.”

Gisteren zat hij bij de post, een knalroze koptelefoon van met merk 3M. Annabel vond hem prachtig en zette hem meteen op. Ze ging direct een paar woordjes oefenen.
“Kijk,” riep ze, terwijl ze enthousiast haar schriftje omhoog hield. “Met die koptelefoon op schrijf ik véél netter!”

“Nou, stop hem maar gauw in je tas, kan hij morgen mee naar school.” Tevreden ging ik naar de keuken om de pasta op te zetten. Ook weer geregeld. Annabel moest nog een paar sommen maken en Liz zou haar daarbij helpen. Na het eten zou ik dan Liz weer helpen met haar Spaanse woordjes. Prima constructie.

Ik wilde net de spaghetti in de pan gooien toen ik gemopper hoorde. Annabel riep iets en ik hoorde Liz zeggen dat ze het niet nóg een keer ging uitleggen.
“Nou nou,” dacht ik. “Wat bazig. Wat onverdraagzaam naar haar kleine zusje!”
Ik liep de woonkamer in om Liz tot de orde te roepen. Ik had mijn mond al open…. en deed hem weer dicht.

“Annabel!” schreeuwde Liz. “Ik wil je echt helpen met je rekensommen hoor. Maar dan is het wél handig als je nú die koptelefoon afzet!”

Suiker is ook behoorlijk uncool

“Ik moest mijn darmen helemaal stilleggen.”

Vriendin E. is net terug van haar weekje detoxen in Portugal. Heerlijk was het, zegt ze. Volgend jaar gaat ze weer. “Heerlijk?” reageer ik verbaasd. “Betalen voor een vakantie waar je niets te vreten krijgt?! Niet mijn idee van heerlijk.”

Vriendin E. biedt me een van haar zelfgemaakte bonbons aan. Er zit geen suiker in, zegt ze, ze zijn gezoet met dadels en ze zijn vetarm. Ze heeft kokosolie gebruikt. En noten. Ik moet een beetje wennen aan de smaak maar eerlijk is eerlijk, de bonbons smaken niet slecht. Integendeel! Wanneer E. sereen in haar thee roert, pak nog gauw even een chocolaatje.
“Het is wél heerlijk,” zegt E. “Echt, je wordt van A tot Z vertroeteld en je komt er helemaal Zen vandaan.”

Ik schrik er altijd een beetje van als mensen zo gezond doen. Ik ben daar zelf niet zo goed in. In gezond doen. Ik vind het al heel Zen van mezelf dat ik tegenwoordig ’s avonds vaak een kopje kruidenthee neem, in plaats van een glas wijn. Of dat ik op de fiets ga in plaats van met de auto. Maar aan de andere kant, die massages waar E. het over heeft, en die yogalessen, die klinken wel goed. En ik moet toegeven, ze ziet er fantastisch uit. Slank, strak en stralend. Zelfs haar haar glimt. Misschien is dat detoxen toch zo gek nog niet.

“Ik bouw nu heel langzaam de koolhydraten weer op,” zegt E. Ach, denk ik (mijn gedachten reeds halverwege Portugal), koolhydraten, who needs them?! Koolhydraten zijn zó tweeduizend nog wat. En suiker eet ze nog steeds niet. Nou ja, suiker is ook behoorlijk uncool natuurlijk. Dat kan ik wel missen. En alcohol ook, sinds ik aan het lijnen ben drink ik sowieso een stuk minder. “En natuurlijk drink ik al maanden geen koffie meer.”

Wat?! Hoorde ik dat nou goed? Geen kóffie meer? Géén ‘aromatische, donkerbruine drank gebrouwen van de geroosterde en gemalen of gestampte boon van bijvoorbeeld de Arabicaplant?’ E. knikt. Geen koffie. Dus ook geen bakkie troost op moeilijke momenten? En geen lekkere latte met romige opgeklopte schuimkraag, krachtige cacao-cappuccino of een pittige espresso? Detoxen = yoga = massage = geen koffie??!

Aju.

Mijn auto en ik

Er is iets raars met mijn auto.

Iets met de airco. (Ik noemde het zelf ‘de climat control’ maar volgens Paul is dat een iets te chique benaming voor de puffer van mijn juffer.) Het probleem zit hem erin dat de airco alsmaar blijft blazen. Het maakt niet uit op welke temperatuur ik hem instel, of ik het fannetje hoger of lager zet, het stormt continu.

Het is een beetje spooky. Zodra ik de auto start, klinkt het alsof er een nijdige poes onder de motorkap zit opgesloten. Eéntje die het helemaal gehad heeft met haar omgeving. Automatisch ga ik dan op allemaal knopjes drukken (‘verrek joh, heb ik ook áchterruitverwarming?!’) maar zelfs als ik de blower ‘uit’ zet, blaast het systeem gewoon door.

Eigenlijk moet ik natuurlijk naar ‘pijpen hier graties’ (waar dit ‘werkje’ waarschijnlijk een blowjob zal heten), of naar de garage waar ze mijn auto gerepareerd hebben na die aanrijding van laatst (daar is het probleem vermoedelijk ontstaan), maar daar kom ik steeds niet aan toe. Het gevolg is dat ik elke ochtend wordt begroet door een blowende auto. En dat ik de radio heel hard moet zetten om nog wat te horen.

Erg vervelend allemaal. En met mijn huidige rooster heb ik voorlopig ook geen tijd om er iets aan te laten doen. Man in Rusland, werkstress, arrrgh. “Positief denken,” stond er vanochtend in mijn horoscoop. Nou vooruit. Ik kom wél (lekker?) uitgewaaid binnen tegenwoordig.

En … ik hoef mijn haar niet meer te föhnen!

Ogen op sap

Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar ik schiet rond deze tijd bij het minste of geringste vol. Echt, ik hoef maar een mandarijntje ruiken of ik krijg weke benen.

Misschien ligt het aan de donkere dagen, aan het feit dat met de Sint het einde van het jaar zo dichtbij komt. Of het zijn de herinneringen aan mijn eigen jeugd, de weemoed en belofte van de Sinterklaasliedjes, ik weet het niet precies. Ik weet alleen dat ik vanaf half november regelmatig ‘ogen op sap’ heb, zoals ik iemand dat eens zo mooi hoorde omschrijven.

Gisteren stond ik op de kade in Monnickendam. Toen de boot – met daarop ‘de échte Sint’ – binnenvoer, en ik alle kindjes (inclusief atheïst Liz) zo verwachtingsvol zag kijken, voelde ik het vertrouwde decemberbrok mijn keel alweer binnensluipen. (En nee, dit was geen klont achtergebleven speculaas.). Klein Neefje wapperde uitbundig met zijn vlaggetje en riep “Klaas, Klaas!”. Annabel stak een van Piet gekregen pepernoot in haar mond. “Deze zijn véél lekkerder dan die wij thuis hebben,” zei ze.

’s Avonds tijdens het schoentje zetten zongen de meiden de longen uit hun lijf. Annabel bouwde een compleet altaar rondom de schoorsteen en Liz schreef een keurig briefje bij hun verlanglijstjes. Wat een heerlijk feest is het toch en wat jammer dat het maar zo kort duurt. Annabel gaat volgend jaar naar groep vijf, hét omslagpunt qua Sintgeloof. Echt, ik baal daar nu al van.

Na het zingen was Liz stiller dan normaal. Was ze vorig jaar nog zo trots was op het feit dat ze ‘het grote geheim’ van Sinterklaas kende, zag ik haar nu af en toe weemoedig naar haar zusje kijken. Alsof ze zich opeens had gerealiseerd dat groter worden ook zo zijn nadelen had. Dat de wereld niet eeuwig de veilige sprookjesplek bleef waarop ze jarenlang vertrouwd had.

“Annabel,” zei ze opeens, “Annabel, je moet écht proberen dit jaar extra van Sinterklaas te genieten.” Ze keek haar zusje doordringend aan. En toen Annabel (die druk was met haar altaar, zich totaal niet bewust was enig naderende onheil) niet direct reageerde: “Annabel, beloof je dat je dit jaar heel erg van Sinterklaas gaat genieten?” Annabel reageerde niet. Die zat in haar eigen sprookjeswereld.

Mamma reageerde wel. Mamma moest even haar neus gaan snuiten.

Dus jullie willen meer SEKS?!

Ja, ontken het maar niet.

Ik moest wel een beetje lachen hoor, toen ik de bezoekerscijfers met betrekking tot mijn blogs over de afgelopen periode bestudeerde. Ik geloof dat ik het beeld dat ik heb van ‘mijn gemiddelde lezer’ een beetje moet bijstellen. Ik dacht altijd dat jullie zo netjes en fatsoenlijk waren, maar niets is minder waar.
Alle blogs die iets met seks, fetisj en/ of bedgeheimen te maken hebben scoorden ’sky high’, zoals de redactie het zo mooi omschreef.

Topscoorder was het blogje over Meesters Kate, die overigens zelf al eerder liet weten dat háár site in de dagen na het plaatsen van het stukje ook buitengewoon goed bezocht werd. Kate werd op de voet gevolgd door de Milf en ook Dirty Wordfeud deed het erg goed. Bij Vrouwonline vatten ze het als volgt samen: “Titels en inhoud van deze stukjes spreken de doelgroep aan”. Nou wil ik jullie natuurlijk niet allemaal als Dirty Milfjes met SM-neigingen bestempelen, maar toch meiden, maar toch.

Cijfers zijn leuk. En ze liegen niet. Ik heb er de afgelopen maanden flink wat lezers bijgekregen (misschien door mijn boek?) en nog nooit eerder waren de verschillen zo groot. In het weekend wordt minder gelezen, dat wist ik natuurlijk al (boefjes! In de baas z’n tijd he?!) maar wat ik niet wist is dat Engelse titels (veel) lager scoren dan Nederlandse. Waarom is dat? Toch geen taalbarriere?! Ook geldt: hoe vroeger ik een blog plaats hoe beter hij wordt gelezen. (Ik hoop dat ik nu nog op tijd ben!) Blogs over mijn boek scoren gelukkig hoog, de natuur doet het minder goed. Blijkbaar lezen jullie liever over seks dan over vogels. Vijftig tinten per blog, dat was misschien ook een aardige titel geweest.

Meer seks dus. Misschien moet ik een minnaar nemen. En als Paul dat dan niet leuk vindt, dan zeg ik gewoon: “Alles voor mijn lezers, schat. Alles voor mijn lezers.”

NB Voel je je betrapt? Niet doen hoor! Het zijn gewoon ‘die nieuwe lezers’.