“Mamma, moet jij nou huilen?”
Ik schud mijn hoofd. Nee hoor, mamma huilt niet. Om mijn woorden kracht bij te zetten kijk ik mijn dochter recht aan. Kijk, geen tranen.
Maar stiekem huil ik wel een beetje. Van binnen. Het afscheid van onze Koningin is ‘the end of an era’. (Ik zou het niet direct willen vergelijken met het moment waarop ik officieel stopte met borstvoeding, maar er zijn overeenkomsten: tijd voor een borrel.) Kijk haar daar nou zitten, onze Koningin. Wat een prachtige, sterke vrouw!
Om mezelf af te leiden check ik mijn timeline. Twitter is op z’n best op zulke momenten. #Beatrix #Tabea en #Trixit zijn trending topic en grapjes over ‘dooi treedt in, vorst treedt af’ en: ‘Vorst komt terug met Máxima rond 37 graden’ zijn niet van de lucht.
“Ik had het leuker gevonden als Rutte zijn vertrek zou aankondigen en dat Beatrix dan iets relativerends zou zeggen”, twittert iemand. “Bij DWDD bespreken ze de afgelopen 33 jaar Beatrix met iemand van 22 en een Belg”, moppert een ander.
Al direct ná de aankondiging van de toespraak stond heel socialmedialand op z’n kop. Wat ging de Koningin aankondigen? “Vier alternatieve Beageruchten: nieuwe iphone, EPO gebruik tijdens troonrede, 11-stedentocht gaat door, wisselstoring bij Nijkerk” En: “Als Erik Dekker en Michael Boogerd slim zijn bekennen ze hun epo-gebruik over een half uurtje.” Ik blijf lezen, ik blijf grijnzen.
Het duurt even voordat de kinderen doorhebben dat er op dit moment geschiedenis wordt geschreven. Annabel is nu net zo oud als ik toen Juliana afscheid nam en mijn dochter heeft – net als ik toen – weinig zin om TV te kijken. Pas als ik uitleg dat Máxima nu Koningin wordt van Nederland (Willem-Alexander zegt ze niet zoveel) komt ze bij me zitten. “Jij lijkt een beetje op Máxima hè?” zei ze. “Dat zeggen ze altijd. Dus dan ben ik eigenlijk een soort prinsesje.”
De eerste fotograpjes verschijnen ondertussen op Twitter. Guido Weijers merkt op dat hij makkelijk de troon kan overnemen. “Merkt niemand.” (foto links) Elders duikt een foto op met het onderschrift: “Willem-Alexander reageerde ingetogen op nieuws.” (foto rechts) Ik kan mijn lachen niet inhouden.


Afijn. Het wachten is nu op lepeltjes met de nieuwe Koning erop en op oranje blikjes van De Ruijter met oranje muisjes. Ik weet niet zeker of de meisjes zich dit belangrijke moment later nog zullen herinneren dus ik schrijf dit blogje mede voor hen. Ik weet dat mijn moeder alles bewaart in een speciaal album en ik hoop dat ze zich later realiseren hoe bijzonder dit moment is.
En als ze dan de foto’s zien waarmee ik nu ga afsluiten dan zullen ze weten wat ik hiermee heb willen zeggen: afscheid en ontroering horen bij het leven. Soms is dat mooi, soms is dat naar. De lach en de traan, het begin van iets nieuws. Een periode afsluiten doet een beetje pijn maar de tijd staat niet stil en we moeten vooruit. Dank je wel Koningin en succes nieuw Koningspaar. Veel geluk de komende jaren mocht het allemaal tegen zitten, bedenk dan: Je kan er maar beter om lachen. (Mocht u belangstelling hebben: ik heb hier nog wel een exemplaar van mijn debuut voor u liggen!)
Tabéatrix!

<img src="http://media.vrouwonline.nl/m/m1nxhu4cpqbv.jpeg" 


