Kinderboekenweek en La Lizzy

Kinderboekenweek komt er aan en het is dan ook niet toevallig dat Boekenbakkers.nl juist nú de finalisten van hun verhalenwedstrijd presenteert.

Bakkenbakkers startte in het voorjaar van 2013 met een oproep voor een verhalenwedstrijd. Duizenden kinderen in de leeftijd tot 12 jaar lieten zich laten inspireren om een eigen verhaal te schrijven op basis van een ‘voorgebakken’ beginnetje. Dochter Lizzy deed mee  met ‘De verloren verhalen’.

Afbakken geblazen

Er volgden verschillende auditierondes, waaruit de acht beste jonge verhalenschrijvers zijn geselecteerd. Deze acht winaars mochten hun verhaal afbakken tot een echt boek! Dit hebben ze samen gedaan met hun eigen ‘BoekenBakkers – team’ bestaande uit een BN’er, een kinderboekenschrijver en een professionele illustrator.

Lizzy is één van de finalisten. Toen ze haar verhaal instuurde, hadden we geen idee van de omvang van de wedstrijd en ik moet zeggen – met een man die voortdurend in Rusland zit, een startend bedrijf en een tweede kind dat ook aandacht nodig heeft – valt het allemaal niet mee om de aanstaande J.K. Rowling op tijd op al haar afspraken te krijgen.

Neem nou gisteren. Na dagen filmen, knippen en plakken had La Lizzy een heuse ‘fotoshoot’, gevolgd door een interview met de krant. “Wat leuk om allemaal mee te maken!” schreef een enthousiaste volger op facebook, nadat ik een foto had geplaatst. “Ja, schreef ik terug. Vooral voor de taxichauffeur!”

Stemmen verzamelen

Maar ik ben natuurlijk hartstikke trots op mijn meisje, dat ze ‘zomaar’ een eigen boek heeft! Want er wordt dan nog wel een ‘uiteindelijke’ winanaar gekozen, de hóófdprijs is natuurlijk een eigen boek! Dus steun ik mijn dochter in alle opzichten. Door haar heen- en weer te rijden, foto’s op facebook te zetten en natuurlijk door mijn lezers te vragen om op haar boek ‘De verloren verhalen’ te stemmen.

Bijbaantje

Want mijn dochter kan dan wel leuk tijdens een interview zeggen: “schrijven lijkt me een leuk bijbaantje”, maar zeg nou zelf: met een oplage van honderdduizend boeken en de mógelijke titel “Boekenbakker 2013” in het vooruitzicht, is ze toch aardig op weg om een échte schrijver te worden! 

Wie weet, schrijft Lizzy later zélf eens een boekenweekgeschenk. En hoe cool is het, als júllie dan kunnen zeggen: “Ik wist het! Ik heb niet voor niets in 2013 al op haar gestemd!”

Stemmen kan via www.boekenbakkers.nl. Je kan daar ook de boektrailer bekijken.

Meer Esther? Op www.esthervuijsters.nl gaat het over biologische beltrutten en de bel-hel.

Annie, hou jij mijn tassie even vast

Dat een gemiddelde damestas genoeg broccante bevat voor de Luikse markt, dat is geen nieuws. Niet voor niets wordt al jaren gewaarschuwd voor nek-, schouder-, en rugklachten omdat onze tassen gewoon te vol zitten. Maar dat de clutches daarbij óók nog eens fungeren als draagbare bacteriekweekjes, dát is minder bekend.

Vleestetende bacterie?!

Ja, handtassen kunnen je ziek maken (de toiletbril is er niets bij!), zo blijkt uit een onlangs gepubliceerd Brits onderzoek.  Duizenden tassen werden doorzocht en wat bleek? Naast de gebruikelijke bacteriën en schimmels, heeft men de ‘poepende’ E-coli én de zeer gevaarlijke fecale streptokok aangetroffen. (Streptokok, je weet wel, die vleesetende bacterie die altijd overal neerstrijkt, behalve op je heupen.) Een sluipmoordenaar, die tas van ons, waarbij de scherpschutter zich heeft verstopt tussen de lippenstift en de oogschaduw!

 “Draagbaar huisdierenverblijf, een andere omschrijving heb ik er niet voor”, aldus een ingewijde.

Paddestoelen 

Maar hoe kómen die champignonkwekerijtjes annex eencellige feestbeestjes in onze tas? Tja, daar zijn wij dames kennelijk zelf debet aan. We maken onze tassen nooit schoon (dat klopt, ik mest mijn tassen wel eens uit, meestal als er iets in overleden is, een mandarijn ofzo, maar ik ga ze niet staan stofzuigen aan de binnenkant) en wij ruimen niet op. We graaien erin met vieze handen, we laten ze staan op het toilet en in de tassen bevinden zich zakdoeken en gebruikte slipjes. Slipjes? Ik ben zeker heel ouderwets dat ik die dingen altijd in de wasmand gooi.

Lekker, een snoepje!

Afijn, het bericht is duidelijk. Als het op onze handtas aankomt moeten we voorzichtig(er) zijn. We moeten ze af en toe opruimen (ik geef toe, die zesendertig pennen die uit mijn tas komen, die heb ik niet allemaal nodig en die uitgekauwde kauwgumpjes mogen ook wel weg) en we zouden ze minimaal ééns per maand moeten uitkloppen en schoonmaken. En vooral: geen beduimelde snoepjes eten die we ‘ergens’ op de bodem vinden.

Ik ben vandaag alvast goed begonnen. Nu jullie nog.

Meer Esther? Op www.esthervuijsters.nl vandaag een leuke blog over privé en privaat nieuws.

Wil je op de hoogte worden gehouden van mijn columns en blogs? Like dan mijn pagina op Facebook.

 

Het WK turnen komt eraan!

Als mensen mij wel eens vragen of ik vroeger óók aan turnen deed, dan zucht ik meestal mysterieus. “Jaaaa”, zeg ik, “dát was een mooie tijd.”

Dat ik een stoethaspel was, die nog geen fatsoenlijke sprong over het paard kon maken, laat staan een bruggetje of een handstand, dat zeg ik er meestal niet bij.

Van Paul heeft ze het ook niet echt. Die was (en is) weliswaar erg sportief maar bij hem draaide het vooral om balsporten. Op enige lenigheid heeft zijn moeder hem nooit kunnen betrappen, zo vertrouwde ze onlangs toe.

Wie, jij?!

Het is ons dan ook een groot raadsel hoe onze jongste dochter in hemelsnaam in de turnselectie terecht is gekomen. Ongeveer een jaar geleden begon ze bij de recreanten, een paar maanden later won ze haar eerste wedstrijd, promoveerde naar Jong Talent en inmiddels is ze ingedeeld bij de districtselectie.

Epke

Haar grote voorbeeld is Epke Zonderland. Een paar keer per week staat ze stil bij de grote poster van haar held. “Was ik maar zoals Epke”, zucht ze dan.

“Hard trainen”, zegt de juf.

“Met zulke armen?” grap ik.

Ze is pas acht, maar de trainingen zijn behoorlijk serieus. Aanwezigheidsplicht, discipline en geen geklets. Ze heeft een split- en spagaatdiploma en hardere buikspieren dan haar moeder ooit heeft gehad (oké, dat is ook niet zo heel moeilijk).  “Als zíj het maar leuk vindt”, zeggen Paul en ik regelmatig tegen elkaar.

Hoe doet die gozer dat?

Vorig jaar zomer keken we met z’n allen naar Epke, naar de prachtige oefening die hem rechtstreeks naar het Olympische Goud slingerde. Vlak daarna zagen we een programma op televisie over het harde leven dat topturners leiden. Of is ‘lijden’ is dit verband beter? Het plaatste de overwinning van Epke meteen in perspectief.

Het is leuk als je kind ergens goed in is. Het is nog leuker als ze er niet zó goed in zijn dat ze het serieus als toekomst gaan zien. Een medaille winnen is een feestje.  Anorexia, blessures en je complete leven opgeven, dát lijkt me wat minder gezellig.

Epke gaat binnenkort naar de wereldkampioenschappen. Hij gaat zijn ingewikkelde sprong niet doen, daarvoor heeft hij te weinig getraind. Hij studeert medicijnen en hij heeft zijn opleiding voor laten gaan.

Winnaar!

Ik hoop natuurlijk dat hij wint, straks in Antwerpen. Maar eigenlijk is hij voor mij al een winnaar. Niet vanwege het olympisch goud, maar vanwege de keuzes die hij maakt. Hij ís al een prachtig voorbeeld en hij wórdt vast een fantastische dokter. Of hij nou wel of niet scoort op het WK.

En over winnaars gesproken, op www.esthervuijsters.nl is het weer verrassingsvrijdag. Dit keer maakten de meiden en ik, speciaal voor jullie, een moderne versie van het programma ‘Dinges’. Raad jij welk woord bedoeld wordt?

Niets doen is geen optie

Volgens een (nogal warrig) artikel op nu.nl is één vijfde van de Nederlandse bevolking verantwoordelijk is voor tachtig procent van de zorgkosten. (Ja, ik moest daar ook even over nadenken.) Kleine groep, grote uitgaven dus.

Die één vijfde, lezen we, bestaat vooral uit ouderen, mensen met een lager inkomen en mensen van Surinaamse en Antilliaanse afkomst. Tja. Op de (vermelding van) Surinamers en Antillianen na: niet echt  interessant nieuws.

Cijfertjes

Wat ik wél interessant vind, is de opmerking – halverwege het artikel – dat de grootste kostenpost voor 25- tot 30-jarigen wordt ingenomen door de geestelijke gezondheidszorg. In deze grafiek zie je dat die kosten weliswaar gering zijn in verhouding tot het totaal, maar dat ze wel stijgen.

Ik blij, portemonnee niet

Ik heb zelfs ook een tijdje gebruik gemaakt van eerstelijnszorg. Met andere woorden: ik ‘liep’ bij een psycholoog. Ik viel weliswaar niet binnen het kader 25-30, maar hé, de standaarddeviatie is niet voor niets uitgevonden. Ik zat er in elk geval wel dichtbij. Mij hebben die gesprekken toen erg geholpen. Mijn portemonnee echter, moest na afloop óók in therapie. Ik moest een (flink) deel zelf betalen.

Dat gaat nu gelukkig veranderen. In 2014 vervallen de beperkingen bij eerstelijns hulp. De consulten worden straks – zonder eigen bijdrage – volledig vergoed.  Een positieve ontwikkeling in een tijd waarin alles minder lijkt te worden. Een terechte ontwikkeling ook want het aantal zelfmoorden is wederom toegenomen (behalve in Amsterdam, wat dan weer vreemd is), iets waar we écht bij stil moeten staan.

Te laat

Afgelopen vrijdag stond ik er namelijk weer létterlijk stil bij. Ik moest omkeren bij de spoorwegovergang maar kon niet voorkomen dat Annabel alle hulpdiensten paraat zag. “Geen idee wat er gebeurd is”, mompelde ik maar toen Annabel later uit haar turnles kwam wist zíj het wel: “Een jongen sprong voor de trein. Weet je waarom? Omdat hij een rotleven had.”

Psychologische hulp lost niet alles op, maar niets doen is geen optie.

Meer lezen? Op www.esthervuijsters.nl staan elke dag verse blogs

De afbeelding is van pastoralezorg.be

 

Esthers Weekoverzicht

“Werkenden ontzien!” kopte de krant vanochtend.

Nou, ik heb mezelf vanochtend níet ontzien. Ik ben superdruk! Niet alleen met het wassen van de bedden (voor jullie wellicht niet zo interessant) maar vooral met een nieuwe rubriek op mijn eigen website: Esthers Nieuwsoverzicht! En dát is wel interessant. En grappig. En een leuke mix van belangrijke nieuwsfeiten, mijn mening en mijn privé.

En daarom vandaag ook op Vrouwonline.nl – een site die toch bovenop het nieuws zit – even aandacht voor deze nieuwe rubriek, lees ‘m voor de grap eens hier (klik) en vergeet niet om volgende week maandag terug te komen voor meer!

Morgen lees je hier weer ‘gewoon’ een nieuwsblog. Waar we het dan over gaan hebben… lees je morgen.

Geschiedenis is zo…. ingewikkeld

Open monumentendag. De defensiemusea zijn gratis toegankelijk en er rijdt een échte legertruck. Als ik de kinderen uitleg wat er zich hier in de oorlog heeft afgespeeld, raken ze in de war.

“Welke oorlog was dat dan? Met Syrië?”

Geschiedenis voor kinderen

Het valt ook niet mee als je acht (of tien) bent. Om al die tijden uit elkaar te houden. Op school wordt geschiedenisles naast nieuwsbegrip gegeven en dat leidt wel eens tot verwarring. Zoals die ene keer dat ik het met Liz over de Titanic had. Ze wist precies waar het over ging – een boot waarvan men zei dat hij nooit zou zinken, zonk toch omdat hij op een ijsschots liep  – maar wat voer er nou toch ook alweer allemaal mee? “Een paar mensen en heel dieren.” “Dieren?” “O nee, dat was de Ark van Noach.” Tja, Katholieke school he?!

Euh, hoe oud wás omi ook alweer?

Vandaag zijn blijkbaar de Egyptenaren aan de beurt. Althans, bij Liz. Annabel is volgens de laatste berichten nog bezig met de ijstijd (het Krijt vermoed ik, want er kwam een stencil van de Tyrannosaurus mee, waarop Annabel vroeg of ‘omi’ in die tijd al was geboren). We praten over museum Naturalis (grappig genoeg herinneren de meiden zich nog wel de opgezette kolibries, maar niet de enorme dinobotten), mummies en de sarcofaag. Ik beschrijf het masker van Toetanchamon, dat ik ooit ‘live’ heb mogen aanschouwen in Cairo.

Koud hoor!

De meisjes raken enthousiast en het gesprek dat volgt is een mengeling van vragenstellen en etaleren van kennis. Inderdaad, er is een dino opgegraven en die botten zijn héél veel waard. (Ik zag Liz denken, toch nog eens met schep de achtertuin in). “De Egyptenaren waren heel slim, zíj vonden nieuwe ziekten uit!” En: “De berg in Schoorl is ontstaan in de ijstijd, het was er ook heel koud.” Het gesprek eindigt, heel toepasselijk, met de dood. Dinosauriërs stierven uit, de ijstijd maakt een einde aan van alles en nog wat en de Egyptenaren deden overal erg ‘ingewikkeld’ over.

Over  dat laatste heeft Annabel ook nog wel wat te vertellen. Zij heeft goed opgelet. “De Egyptenaren gaven hun doden cadeautjes mee, de koningen heetten farao’s en ze begroeven de farao’s in een hunebed.”

Een húnebed?! Shit, ben ik nog op tijd voor een cursusje zomerschool?!

Meer Esther? Op www.esthervuijsters.nl gaat het vandaag over een nieuwe huisgenoot.

 

Broodje Poep

Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar míjn kinderen eten dus écht geen vlees meer.

Sinds het vlees- en poepschandaal uitgebreid in beeld is gebracht door Het Jeugdjournaal, wordt elke worstje hier met argwaan bekeken. Zelfs een blikje leverworst is verdacht. En dan kan ik aankomen met het verhaal dat poep wel de minste is van al onze voedselproblemen – de vele kunstmatige toevoegingen zijn een veel groter issue – maar daar wordt natuurlijk niet naar geluisterd. Het was op het journaal, dus het is waar. Vrij naar Camera Obscura.

Lekker tijdens de barbecue

En dus hebben we een probleem. Want ik ben er weliswaar helemaal vóór om mínder vlees te eten (laten we wel wezen, tevéél vlees is niet goed voor je, met of zonder poep) en de boel hoeft zeker niet te worden ingekocht bij de lokale kiloknaller, maar het is nou ook weer niet zo dat elke hamburger ‘een hoop stront’ is, zoals Liz laatst zo fijntjes opmerkte tijdens een barbecue bij opa en oma. (Waarop Annabel er nog een schepje bovenop deed (heu, leuke beeldspraak) door te zeggen dat ze nu zeker ook haar handen niet meer hoefde te wassen voor het eten.) Bovendien, welbeschouwd zit aan heel veel dingen poep en die heel veel dingen komen óók ons systeem binnen.

Poep in je ogen

Maar goed. De dames – ze waren al vogeltarier – willen nu alleen nog maar vis eten. Dat de oceanen in 2048 leeggevist zijn als ze we in dit tempo doorgaan met schubjes verzamelen, daar hebben ze geen boodschap aan. Ook zijn ze niet onder de indruk van mijn verhaal over de hoeveelheden gif die we doorgaans in vis aantreffen. (Alleen haringen blijft qua gif onder de norm van het RIVM heb ik begrepen, maar ja, die lusten ze dan weer niet.) Nee, poep is een codewoord. Stront aan de knikker en poep in je ogen, niet voor niets zijn er tientallen uitdrukkingen met een luchtje eraan.

Ten einde raad – ik heb voor vanavond een stoofschotel met rundvlees gepland – leg ik uit dat vis vol zit met dioxine en mythylkwik. En ik ben net bij de gevaren van een serieuze kwikvergiftiging aangekomen (“daarvan slaan je hersens op hol!”) als ik plotseling word onderbroken door Annabel. “Dioxdinges? En wat-voor-kwik? Nou mamma, dat klinkt toch echt lang zo erg niet als….poep!”

Tja. Let’s face it. Van poep kan ik niet winnen. Serieus shit it is. Ik denk dat ik voor vanavond maar een ei kook. Daar zit ook poep aan, het komt namelijk uit een kippenkont, maar dát is tenminste niet op het Jeugdjournaal geweest.

Meer Esther? Like mijn pagina op Facebook (klik) en je wordt op de hoogte gehouden van al mijn blogberichten.