Pauze

Ik ben een beetje blogmoe.

Ik merk het al een tijdje. Wat minder zin om te schrijven, niet zoveel ideeën meer, ik heb het gevoel dat ik een beetje vastloop.

Niet dat ik overweeg te stoppen hoor, welnee, daarvoor hou ik teveel van mijn weblog. En van jullie natuurlijk. Maar ik denk, ik ga er toch eens een stukje over schrijven. Zodat jullie ook weten waarom ik af en toe een dagje oversla.

Ik denk dat ook wel weet hoe het komt. Door mijn boek. Elke avond blijf ik boven totdat de meiden slapen en dan zit ik op mijn bed te schrijven. Heerlijk rustig, kopje thee (of glaasje wijn, dat ligt aan de stemming) erbij en ongestoord tikken.

Het schiet op, dat wel. Maar ik merk dat ik moeilijk aan iets anders kan denken. Alsof er een vliegtuig is opgestegen dat niet meer kan landen. Ik heb een nieuw notitieblokje in mijn tas gestopt en steeds wanneer ik een goed idee krijg, schrijf ik het op. En goeie ideeën heb ik voortdurend. Soms sta ik er ’s nachts voor op en een paar dagen geleden miste ik er de ontknoping van House door omdat ik op het moment suprême op zoek was naar mijn pen.
Maandag, tijdens mijn wekelijkse les aquarobics, ben ik er zelfs het water voor uitgegaan. De zwemjuf kwam me achterna omdat ze dacht dat ik niet goed geworden was en toen ze me zag, voorover gebogen over een klein notitiebokje waarin ik in al mijn nattigheid iets stond op te schrijven, zei ze dat ik wel iets had van haar neurotische zuster die inmiddels in ’t een of ander tehuis was opgenomen. Niet bepaald een geruststellende gedachte.

Maar het is niet anders. De meeste goede ideeen verdwijnen in mijn boek lijkt het wel. En daarbij heb ik momenteel gewoon teveel letters aan mijn hoofd (zoals jullie weten heb ik hier en daar ook nog een kolommetje lopen). En dan verdwaal je soms, in die lettervermicelli.

Vandaar dus af en toe een pauze. Maar stoppen? Dat nooit.

Advertisements

Mondegreen

Niet zo’n bekend woord.

Wél een bekend verschijnsel. De Mondegreen komt overal voor. Het komt erop neer dat we een tekst (liedje of gedicht) verkeerd verstaan en vervolgens verkeerd reproduceren. Kortom, we horen iets anders dan er eigenlijk wordt gezongen. Een voorbeeld; In plaats van (Mariah Carrey’s) “No, I can’t forget this evening, or your faces as you were leaving” zong mijn broer: “No, I can’t forget the seamon on your face when you were leaving.” Hij was echt verbaasd toen hij ontdekte dat ze helemáál niet over zaad zong.

De mondegreen dankt zijn naam aan een strofe uit het Schotse gedicht The Bonny Earl of Murray. De eerste strofe van dit gedicht eindigt met de tekst They have slain the Earl of Murray / and they laid him on the green. Als kind verstond de Amerikaanse schrijfster Sylvia Wright dit als They have slain the Earl of Murray / and the Lady Mondegreen. In 1954 gaf zij de naam van deze niet bestaande dame aan het verschijnsel.

Op de één of andere manier ontstaan er rond Kerstmis altijd veel mondegreens. De bekendste is “Midden in een winternacht/ ging de Hema open“. Maar ook “O derdeboom, O derdeboom” schijnt nog wel eens voor te komen. De leukste mondegreens zijn natuurlijk de teksten die je eigen kinderen produceren. Niet zelden heb ik de grootste lol om de constructies die mijn kinderen ‘verzinnen’. Een vriendin vertelde dat haar dochtertje zong “Ik heb je láátst in ’t bos zien staan/ toen zaten er geen tákken aan!” En ander kind hoorde ik zingen: “Toen zaten er géén blaad’ren aan.” En mijn eigen klets heeft inmiddels iets héél bijzonders bedacht. Een combinatie van een kerstlied én een voetbalklassieker.

“Jingle Bells, Jingle Bells, Jingle Olleléé!”

Note to self: uitrusten

Zo.

Nu ben ik drie avonden van huis geweest, heb ik drie dagen gewerkt, me één dag een breuk gesjouwd aan de kinderen, de tandarts bezocht, de politie (die me wilde bekeuren voor het niet bij me hebben van de autopapieren) afgepoeierd, file-gereden, vier keer héén- en weer gefietst naar de stad, Sinterklaascadeautjes bij de familie & vriendenkoopavond van Blokker gekocht, een boek uitgelezen, een deadline voor een column gehaald, om vijf uur vanochtend aan een opstandige kleuter uitgelegd dat het nog géén tijd was om in de schoentjes te gaan kijken en als klap op de vuurpijl heb ik zojuist de allerlangste zin uit mijn gehele weblogcarrière geproduceerd.

Kortom. Vanavond doe ik niets. En mogelijk doe ik zelfs dát niet.