Comedy & dinner en poetry & dinner.
In mijn woonplaats dachten ze; dat moet te combineren zijn. En zo ontstond iets nieuws. Een bizar soort taalkoken. Een ultieme vorm van fusion. Iets waarvan ík meteen dacht; dat moet ik zien.
Bijkomend voordeel was dat het zo ongeveer om de hoek was. Vriendin C. en ik konden er fietsend heen. Prettig, want bij sommige gedichten had ik wel wat drank nodig. Poëzie maakt mij doorgaans bijzonder dorstig.
Na de poetryslammers (Joz Knoop en Alexandra van de Pol) was de beurt aan de stand-up comedians Chris van de Ende en Reinier Meijer. Vooral om de eerste heb ik me werkelijk de krakende krampen gelachen. (Beetje jammer dat hij nou net ónze tafel moest hebben om zijn grapjes op los te laten, maar hij maakte het later goed door te vragen ‘of we nog studeerden.) Al met al; het was een geweldige avond.
Vanochtend had ik hoofdpijn. Van het lachen, de drukte en de drank. Mijn koffie dronk ik met opgeschuimde melk en een aspirientje.
Ik noem het mijn poëtische kater.
evuijsters 