Vandaag is roze

Wat was de lucht mooi roze vanochtend!

Jammer genoeg bedacht ik pas achteraf dat ik er wel een foto van had kunnen maken. Ik was nog niet echt wakker geloof ik. Dat komt, ik had gisteravond bij de buurvrouw net één slokje rosé teveel gedronken. En die was ook al zo mooi roze, die wijn. Ik droomde over roze olifantjes vannacht.

Het kokosbrood dat ik op mijn cracker deed was ook mooi roze. En Annabel had een roze T-shirt aan. En Lizzy roze sokken. Ze zagen er weer heerlijk blozend uit, mijn meisjes. Met hun roze wangetjes. Toen we naar buiten liepen rook het lekker pittig, naar herfst en het roze licht gaf alles een prachtige gloed. “Wat is het mooi vanochtend,” zuchtte Lizzy.

Ik voelde hun twee handjes in de mijne glijden. Zo liep ik rustig naar school. Met roze in mijn hoofd.

En een roze bril op mijn neus.

Verrassend!

We doen een spelletje.

“Woordcombineren,” heet het. Twee plaatjes vormen samen één nieuw woord. Een plaatje van een vis en een plaatje van een kar wordt ‘viskar’. Ik heb de indruk dat Annabel het principe nog niet helemaal begrijpt, dus begin ik met Lizzy. Ik wijs op de eerste twee plaatjes.

“‘Strand’, en ‘bal’ wordt samen?”
“Makkie. Strandbal.”
“Ja. De volgende is voor jou Bel.”

Ik wijs op een plaatje dat ‘vuur’ voorstelt en een eentje waarop een ‘toren’ staat afgebeeld.
Annabel zegt niets.

“Het is echt simpel Annabel,” helpt Lizzy. Ze tikt met haar vinger op het vuur en op de toren. “Als je ‘vuur’ en ‘toren’ bij elkaar doet, wat krijg je dan?”

Annabel denkt even na en zegt dan: “Brand?”

Haantje

Zodra Tuffy Annabel hoort (of ziet) ‘slaat hij aan’.

Hij tilt zijn koppetje op, gooit zijn kuif plat en zingt uit volle borst. Het is leuk om te zien hoe hij echt zijn best doet zo mooi mogelijk te fluiten.

Als Annabel hem dan uit zijn kooi haalt, tilt hij zijn vleugeltjes op ten teken dat hij wil ‘knuffelen’. Annabel legt vervolgens een hand om hem heen en wrijft haar wang tegen zijn buikje. Tuffy maakt daarbij een soort spinnend geluid (wat doet vermoeden dat we hier te maken hebben met een gereincarneerde kat). En hij geeft kusjes. Zo zijn ze altijd samen, Jut en Jul, Tuf en Bel.

Gisteravond kwamen we laat thuis. Annabel was in de auto in slaap gevallen dus droeg ik haar direct naar boven. Daarna haalde ik, samen met Lizzy, de spullen uit de auto. Tuffy, duidelijk op zoek naar zijn vriendinnetje, sprong als een puppy op en neer. (“Pick me! Pick me!”). Hij floot opgewonden. Lizzy deed het deurtje van de kooi open. Op hetzelfde moment begon Annabel boven te hoesten. Aangezien Lizzy en ik alleen leuk zijn als Annabel er niet is, bedacht het valkje zich geen tel en vloog luid kwetterend naar de trap. Hij zette de koers naar boven en landde in de slaapkamer bovenop knuffel Vred (de grote broer Ed). Daar, naast de slapende Annabel, begon hij heel zachtjes te fluiten.

Anderhalf uur heeft hij daar gezeten. In alle rust. Wakend en fluitend naast zijn Doornroosje. Toen ik tussendoor even om de hoek keek, wierp hij me een hooghartige blik toe. Alsof hij wilde zeggen: je ziet toch dat ik op haar let?!

Om tien uur ging ik hem halen. “Tuffy,” zei ik, “bedtijd” (stoktijd?)” waarop het haantje me boos in mijn vinger pikte.

Bloed(nerveus)

Ik word opgewacht door een vrouw.

“Ja?” Ik kijk langs de vrouw heen; niemand. De ruimte is donker. “Ik kom bloed geven.” De vrouw trekt haar wenkbrauwen op.
“O,” zegt ze. “Maar we zijn gesloten op maandagochtend.”

Nou zeg.
Heb ik eindelijk eens tijd, is de bloedbank dicht. ‘Kunt ú me niet prikken’, wil ik vragen. De vrouw lijkt mijn gedachten te lezen. “U wilt echt niet dat ik u ga prikken hoor.” . Ze wijst op de kaart aan haar jasje. “Schoonmaakbedrijf Dinges.”

“Ze staan op de kaart,” zegt de schoonmaakster. “De openingstijden.”
“Vanaf negen uur bereikbaar heb ik gezien,” zeg ik.
“Dat is de bellijn.”
“O. Wat suf. Nou ja, laat ik het maar op de maandagochtend houden.”
“Nee, dan zijn we dus gesloten.”
“Ik bedoel, omdat ik niet goed gelezen heb. Maandagochtend vroeg.”
“O, dat begreep ik niet. U kunt wel bellen.”
“Ja, dat had ik gezien. Maar ik had het verkeerd gezien. Snapt u? Maar nu snap ik het wel hoor. Vandaar die maandagochtendopmerking.”

(…)

“Mevrouw?”
“Ja?”
“Ik ga weg voordat dit gesprek nóg moeilijker wordt.”

Het Oktoberfest

Zelfs de grootste ‘familyman’ moet er af en toe uit.

Even flink van de ketting, even doorhalen zonder gestoord te worden. Geen ‘waar blijf je nou’-smsjes van moeder de vrouw en geen gemopper van de kinderen (om zeven uur ’s ochtends) dat de slaapkamer naar bier stinkt.

Het Oktoberfest (volgens de feestalmanak ‘Duits voor Oktoberfeest’, gelukkig dat ze het even vertalen, anders dacht ik dat het over een vest ging dat je alleen in oktober mocht dragen) is inmiddels in volle gang. Het is lekker ver weg. En er is bier. Kortom, de perfecte gelegenheid om aan de werkelijkheid te ontsnappen.

Ze gingen met het vliegtuig. Dat leek ze beter. Ze zouden weinig slapen en veel drinken, zo’n weekend zou het worden. Er was een kamer geboekt in heen hotel vlak bij het feestterrein. Zaterdagochtend om elf uur kreeg ik de eerste foto – verstuurd vanaf de blackberry – ze hadden hun eerste liter te pakken.

Om half één ging ik naar bed. De slaapkamer was groot en leeg. (Nog even gezocht naar verdwaalde Kletsen maar die lagen netjes in hun eigen bed.) “Wat zouden ze nu doen?” dacht ik. Ik hoopte maar dat ze niet in Lederhosen met Frauen aus vollem Halse (= rondborstige vrouwen) zouden dansen.

De volgende ochtend om acht uur kreeg ik alweer een smsje. “Zitten aan een heerlijk ontbijtje.” Zozo. Die waren er vroeg bij. Zeker de hele nacht doorgegaan. “Lekker brak?” smste ik terug? Direct daarna kreeg ik antwoord: “Gingen om 19.00 uur even liggen voordat we verder zouden gaan. Werden pas vanochtend weer wakker.”

Tot zover de avonturen van de jonge vaders op het Oktoberfest.

Oei, ik groei ook!

Lizzy heeft weer een aanval.

Ze heeft last van acute herfsthysterie. Als het regent moet ’s avonds het licht aan, als het onweert raakt ze in paniek. Het is vroeg donker en opeens is alles weer eng. Ze kan niet slapen. Er is een jongetje van elf vermoord, heeft ze gehoord. In haar hoofd worden er nu voortdurend jongetjes van elf vermoord.

“Ze maakt weer een sprongetje,” zegt Paul. Paul heeft ooit het boek ‘Oei, ik groei’ (‘de tien sprongen in de mentale ontwikkeling van je baby’) gelezen en daar is hij een beetje in blijven hangen. Na “Het is een fase” is “Ze maakt een sprongetje” zijn favoriete uitdrukking.

En ze maakt inderdaad een sprongetje. Richting ons bed wel te verstaan. En daar ga ik dus niet mee akkoord. Als alle toestanden van de afgelopen tijd me één ding hebben geleerd, dan is het wel dat je een kind niet helpt door de angst te bevestigen. En dus ben ik streng. Ik stel haar gerust en doe vervolgens oordoppen in.

“Ik heb het goed gedaan hè?” zegt Lizzy als ze keurig om zes uur bij me in bed kruipt. Ik knik. “Je hebt lekker in je eigen bed geslapen.” Tevreden doen we nog even onze ogen dicht. “Dat heb je goed aangepakt,” zegt Paul. “Je hebt duidelijk een sprongetje gemaakt.”

In een ‘nieuw’ jasje…

Ik schreef al eerder over de nieuwe jas.
En hier is hij dan.


Langs het tuinpad van mijn vader….

Lopen wij samen naar school….
Een beetje bewogen, maar dat krijg je als mamma haast heeft…

Goed kijken voordat we oversteken….

Op het schoolplein.
Dat mamma, tot straks…

Weten we dat ook weer…

Annabel komt de kamer binnen.

“Ik krijg de nieuwe pot met vitamines niet open,” zegt ze. In haar hand heeft ze de plastic pot met kindervitamines.

“O,” zegt Lizzy. “Daar zit een veiligheidssluiting op. Kom maar hier.” Vanachter mijn krant sla ik het een-tweetje geïnteresseerd gade.

Lizzy pakt de pot aan van Annabel, drukt op de deksel, draait een slag en voilá. Open. “Hoe doe je dat?” vraagt Annabel.
“Eerst drukken en dan draaien.” Zegt Lizzy. “Snap je?”

Annabel knikt en vist twee ‘vitamientjes’ uit het potje. Daarna draait ze de deksel erop waarna ze gaat proberen deze er weer af te krijgen. Drukken en draaien. Verrek, zie ik haar denken, het werkt. Ze loopt ze terug naar de keuken en zet de pot keurig terug in het kastje. “Ik snap het hoor,” roept ze naar haar zus.

Afijn. Tot zover de kindveilige sluiting.

Tutti Frutti XVII

Een mooie herfstdag, gouden blaadjes en een blikkerig zonnetje.

Het is er weer tijd voor!

“Het is nogal hersendodend werk.”

“En dan ben ik zeker weer de kwaaie peer!”

“Ik heb mijn kinderen nooit te kort geschoten.”

“En dan loopt het kaarsje langzaam leeg.”

“Geluk zit in een klein hoekje.”

“Daar ben ik op voorbaat al tegen.”

“Die opa heeft een heel leven achter de rug, maar ik heb nog een heel leven voor de buik.”

“Wat hoor ik daar uit mijn ooghoeken?”

“Die kan daar wel een pootje breken!”

“Dat was echt een maatje te ver!”

“Ik zorg wel dat ik hem de mond snoei.”

“Laat haar maar in haar eigen soep gaarkoken.”

“Daar is het laatste woord nog niet over gevallen!”

Dank allemaal voor de leuke inzendingen!
Je kunt mij ook volgen op Twitter, daar slinger ik met enige regelmaat een leuke Tutti het net op.

Ze heeft het nogal zwaar thuis…

Annabel heeft een nieuwe jas.

Dat zit zo, tijdens een kledingbeurs heb ik voor de Kleine Klets een lange bruinfluwelen (Annabel: “fuluwelen”) manteljas van Jottum gekocht. Jottum is zo’n merk waarvan ik, wanneer ik de prijs zie, ook meteen ‘Jottum!’ ga roepen. Tweehonderdvijftig euro voor een kinderjas, hoe verzin je het!

Op die beurs hing de manteljas voor twintig euro in de rekken. Ik heb een knoopje verzet en het ding is weer als nieuw. Annabel is er verliefd op. Ze lijkt een beetje op een figuurtje uit Ot en Sien. Of uit Aap Noot Mies. En nu is Lizzy jaloers. Zij wil ook zo graag een ‘jurkjas’ van fluweel. “Dat wil ik al heel lang hoor. Al voor dat Annabel hem kreeg.”

Dus ging opzoek naar een tweede manteljasje. Dit keer voor de Grote Klets. Na lang zoeken vond ik er een op marktplaats. (Wederom van Jottum, ze zijn duur maar wel goed.) Blauw fluweel. Niet zo mooi geprijsd als die van Annabel maar toch, voor een nieuwe jas, acceptabel. Zestig euro. “O ja,” zuchtte Lizzy toen ze de jas op de foto zag. “Die is mooi zwierig.”

Afijn. Ik boekte het geld over en zei tegen mijn dochter dat de jas zou worden toegestuurd. “Volgende week krijg je hem,” zei ik, de marge wat ruim nemend om teleurstelling te voorkomen. Lizzy, die inmiddels heeft geleerd dat de dingen niet sneller gaan als je gaat zeuren, zuchtte diep.

“Nou ja,” zei ze. “Dan heb ik tenminste nog wat om naar uit te kijken.”

* En als de jas binnen is volgt er natuurlijk een fotosessie van de meiden in hun nieuwe jasjes.