Ik vind vuurwerk leuk!

Nou, we hebben het voor elkaar.

Inmiddels wil tweederde (64 procent) van het Nederlandse volk dat er een verbod komt op het afsteken van vuurwerk door particulieren. Dat blijkt uit een zaterdag gepubliceerd onderzoek van EenVandaag.

Acht mensen zijn de afgelopen dagen zwaargewond geraakt door vuurwerk, onder wie twee kinderen die een hand verloren. Het meldpunt vuurwerkoverlast.nl heeft in een week tijd ruim 33 duizend meldingen binnengekregen.

Bah.

Ik baal er van. Ik vind vuurwerk leuk en ik heb er altijd veel plezier aan beleefd. Wij hadden thuis altijd een paar mooie potten en mijn broertje en ik mochten op oudejaarsdag muggenscheetjes afsteken. Daar liep je hooguit een brandblaar mee op.

Mijn kinderen hebben op school een filmpje gekeken. Over (de gevolgen van) vuurwerk. De beelden waren kennelijk zo heftig dat er twee meisjes flauwvielen, ééntje onbedaarlijk moest huilen en één moest overgeven. Lekker dan weer.

Nog geen knalerwt

Het gevolg is dat de meiden nog geen knalerwt durven aanraken. De meeste jongens in de klas deed het filmpje niet zoveel. “Mijn vader haalt strijkers uit België!” “Wij kopen in Duitsland!” Zoals altijd komen de waarschuwingen juist bij degenen terecht die hem niet nodig hebben.

Een verbod lost het probleem niet op, vinden VVD en PvdA, dan duw je vuurwerk de illegaliteit in. “Daarmee wordt het spul alleen maar zwaarder en duurder’, zegt PvdA-Kamerlid Ahmed Marcouch. Zouden de ongelukken daarmee afnemen? Natuurlijk niet.

Calvinistisch land

Maar goed, we moeten natuurlijk wat te zeuren hebben in dit Calvinistische Nederland. Zwarte Piet is preventief geruimd en het vuurwerk zal er ook wel een keer aan geloven. De goeden die onder de kwaden lijden, daar gaat het weer op neerkomen.

Nou ja. Voorlopige geniet ik vanavond maar extra van het moois om me heen. Zolang het nog kan. En ik neem een extra glaasje bubbels.

Voor je ’t weet mag dát ook niet meer.

Mijn man wordt volwassen. Dacht ik.

Wij zijn sinds vandaag in het bezit van een heuse elektrische fiets. Met parkeerhulp.

Jaja, doe maar bejaard gezond. Paul dan he, ik deed al gezond. Dat wil zeggen: ik fietste al naar mijn werk. Lekker makkelijk praten natuurlijk als je voornamelijk thuis werkt. Maar toch.

Fietsdrempel

Paul zijn werk is nét te ver om te fietsen. De fietsdrempel is op die manier wel érg hoog. Dus deden we verstandig en kochten van de kerstbonus een elektrische fiets voor Paul. Mocht mijn autootje het vandaag of morgen begeven, dan wordt deze ook niet vervangen. We kunnen prima met één auto.

Maximale volwassenheid

Goed geregeld, dacht ik. Paul had de fiets al opgehaald in de winkel en was meteen was doorgeraced naar een borrel. “Dit is het begin van een nieuw tijdperk”, wist ik, terwijl ik zijn enthousiaste verhaal aanhoorde. “Een overgang van jonge ietwat wilde ouders naar sportieve en verantwoordelijke veertigers.”

Ik wilde Paul net zeggen dat hij niet moest vergeten zijn nieuwe elektrische fiets op slot te zetten – er worden tenslotte momenteel erg veel elektrische fietsten gestolen – toen ik me bedacht. Mijn man stond op een kruispunt in zijn leven. Hij nam verantwoordelijkheid, wist wat hij deed. De aanschaf van de elektrische fiets had dit bewezen.

Veel plezier!

En dus wenste ik hem veel plezier op zijn borrel. En een goede reis terug straks, op zijn nieuwe fiets.

“Gaat wel lukken,”, zei Paul. “Het fietst echt super. Blij mee joh. Maar wat ik me nou afvraag he? Zou je zo’n ding nou een beetje kunnen opvoeren?”

Meer Esther? Op www.esthervuijsters.nl staan elke dag verse blogs.

Kleinzerige man? Heb je aan jezelf te danken!

Heb jij een kleinzerige man? Ja? Nou, die heb je dan mooi aan jezelf te danken!

Rachel ligt te bevallen en Ross stoot zijn hoofd aan het ziekenhuisbed. “You have nó idea how much this húrts!” zegt hij, terwijl zijn vrouw al puffend een perswee opvangt. Een klassieke scène uit de hitserie “Friends”. Veelzeggend en illustratief. Mannen. Wat een kleinzerig volkje!

Vrouwen hebben een veel hogere pijngrens. Als mánnen baby’s zouden krijgen, dan zou de mensheid uitsterven. Denken vrouwen. Toch blijkt dat niet helemaal te kloppen. Diverse onderzoeken wijzen namelijk uit dat mannen niet alleen een hogere pijngrens hebben, maar de pijn ook nog eens beter kunnen verdragen.

Huh?

Ja. Het stond er echt: wetenschappelijk bewezen. Tijdens een onderzoek in 2013 leden 124 proefpersonen pijn, doordat er met een stomp voorwerp op het vlies tussen wijsvinger en duim werd gedrukt. Daaruit bleek dat de vrouwen een klein beetje druk al pijnlijk vonden. De mannen klaagden pas over pijn als de druk aanzienlijk groter was. En zo zijn er meer onderzoeken gedaan. Overal kwamen de mannen beter uit.

Snuf. Snuf. Griepje.

Toch gek. Want hoe zit dat dan met al die zielige, snuffende man (‘griepje’) die bij elke nies zijn bed in duikt, terwijl vrouwlief gewoon doorpoetst? En wat te denken van die klussende ‘auw auw’, gekneusde vingertjes en zere schoudertjes die gemasseerd moeten worden? Blauwe plekken waar een kusje op moet en ‘kopjesthee’ keelpijn?

Ik denk er over na, terwijl ik ondertussen doorklik naar het volgende artikel. Dat gaat over het feit dat vrouwen meer empathisch vermogen hebben dan mannen. Dat schijnt dan weer wél te kloppen. Vrouwen kunnen zich goed inleven, zorgen graag voor anderen en hebben een beter ontwikkelde route SLF (superior longitudinal fasciculus)*.

Ze willen dat kusje!

Plotseling zie ik het verband. Mannen hebben dan wel een hogere pijngrens, maar vróuwen willen vertroetelen. Ze doen het erom! Ze willen dat kusje. Die lieve woordjes. En wij? Wij willen het ze maar al te graag geven.

Mooi eigenlijk hè?

*Verbindt de frontale kwab, die emoties herkent, met de pariëtale, die o.a. zintuiglijke indrukken afleest. Door die krachtige verbindingsweg kunnen vrouwen zich beter in andere mensen inleven.

Meer Esther? Op www.esthervuijsters.nl gaat het vandaag over oliebollen en bubbels…

Like of Dislike?

Mijn oudste dochter (11) wil op facebook.

Nou denk je misschien: “Daar heeft zo’n blogger vást geen moeite mee. Die zet tenslotte zelf ‘alles’ al online.” Maar ‘alles’ is natuurlijk relatief. Zo blijven er altijd dingen waarover ik niet schrijf en gaan de foto’s die ik plaats altijd door het moederbreinfilter. Als ik twijfel over een stukje, dan overleg ik het zelfs vaak met de kinderen.

Dikke duim voor dertien jaar

Facebook heeft een leeftijdsgrens van dertien jaar. Ik weet dat veel ouders daar niet zo’n moeite mee hebben. Maar ik twijfel. Als ik haar nu al leer dat liegen over je leeftijd oké is, hoe kan ik haar dan straks aanspreken op het feit dat ze een gelegenheid voor zestienplussers binnengaat als ze net veertien is?! En los van die leeftijd: liegen is sowieso niet netjes.

A-socialemedia-types

Maar de leeftijdskwestie is niet het enige probleem. Zo las ik onlangs dit stuk van Asha ten Broeke, die de confrontatie met een stel reaguuders aanging. Niet bepaald fraai, wat er in het brein van sommige a-“social media”- types omgaat. En dit zijn dan nog ‘losse’ opmerkingen van onbekenden, maar hoe mis gaat het als klasgenootjes zich online met elkaar gaan meten? De cijfers over digitaal pesten zijn op z’n minst alarmerend te noemen.

En nou denk ik heus niet dat het probleem van tafel is als mijn dochter dertien is, maar ze is dan in elk geval een stuk(je) weerbaarder. Minder kwetsbaar misschien. En belangrijk: ik leer haar dat liegen over je leeftijd niet oké is. Dat (leeftijds)grenzen er niet voor niets zijn.

Sociale (Media) druk

Maar de druk hè, de sociale druk. Vriendinnen A. B. En C. zitten ook op Facebook. En die hebben online hartstikke veel plezier. Die ouders doen niet moeilijk, die hebben goede gesprekken over Facebook gevoerd en afgesproken dat ze alles checken wat erop wordt gezet. “Als je het niet toestaat, gaan ze het stiekem doen.” Tja. Dat is ook weer zo.

Ondragelijk saai leven

Persoonlijk heb ik geen slechte ervaringen op internet. Ik ben eens beschuldigd van plagiaat en er is wel eens geroepen dat ik ‘een ondragelijk saai leven’ heb (wat natuurlijk onzin is, want met mijn motoriek is geen dag saai!) maar verder haal ik vooral plezier uit schrijven, delen en de interactie. Dat gun ik mijn dochter ook!

Jullie?

Wat zouden jullie doen? Je dochter voor haar dertiende een facebookaccount geven? Of heeft ze (of hij) er al een? En heb je daar dan afspraken over gemaakt? Hoor graag jullie mening! 

De groene kersthel

Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik kan echt geen kerstbal meer zien!

Niet alleen heb ik uren met een stel kinderen plastic fotokerstballen zitten knutselen, ik ben gisteravond ook weer tot tien uur op school geweest om de kerstmeuk netjes op te bergen voor volgend jaar.

Vooral dat laatste viel nog niet mee, want we waren ’s middags  ‘geholpen’ door groep zeven en acht, die in hun enthousiasme alle takken van de nepkerstbomen door elkaar geslingerd hadden. Het resultaat: ongeveer de hele avond bezig met het ontwarren van alle kluwen van iets dat zich nog het beste laat omschrijven als ‘de groene kersthel’.

Kerst, geen bal ‘an

En ook hier thuis is het inmiddels bal. Annabel heeft gisteren de lievelingskerstbal van Liz kapot laten vallen en ondanks mijn enthousiaste uitroep dat scherven geluk bengen, viel het humeur van mijn oudste niet meer te lijmen. Ik vrees dat er niets anders opzit dan met gevaar voor eigen leven naar de Interatuin te sjezen om een nieuw ornament te kopen. Over hysterische toestanden gesproken.

Als een balletje

Afijn, niet zo gek dat mensen zo rond de feestdagen naar de fles grijpen. Ik denk terug aan de afgelopen dagen, aan de problemen met mijn planning (man een borrel, ik een afspraak, gaaaah, wat te doen met de kids?!), het dwangmatige denken aan kerstamuses en ben acuut toe aan een borrel. En dat om tien uur ‘s morgens!?

Nog mazzel  trouwens, dat ik zzp’er ben en dus niet ontslagen kan worden omdat ik dronken op een kerstborrel sta. Stel je voor!

De ballen

Al surfend, opzoek naar ontspanning, vond ik deze site, waarop de redenen van kerststress prachtig geïllustreerd zijn. In woord en beeld. Leuk, kakkerlakken als kerstcadeau en massahysterie in warenhuizen. Altijd fijn om te zien dat het erger kan.

Het artikel eindigt trouwens positief: als de sfeer er maar inzit, komt alles weer goed. Nou ja, dat is natuurlijk wel zo. En sfeer maken we zelf. Weet je wat, ik hang nog maar een paar extra ballen in de boom. Wordt het alsnog een feestje!

Aju, fijne Kerst, en eh.. de ballen!

Word jij ook gek van de decemberdrukte? Lees de nieuwe gastblog van Judith over ‘wanneer ben je nou gek’ en doe de test!

Foto is van Aranka’s kookblog.

Spieken 3.0

Het hebben van een smartphone biedt spiektechnisch interessante mogelijkheden!

Waren wij nog afhankelijk van creatieve maatregelen als schrijven op benen, armen en enkels (al dan niet in codetaal), gaat de huidige generatie studenten gewoon op de WC zitten met hun telefoon en een complete database aan tentamenparafarnalia.

Stenospieken

Niet bepaald creatief, mag ik wel zeggen. Deden wij vroeger beter! Zo volgde ik een cursus stenografie en schreef ik gewoon alle antwoorden van de voren op het bord. In steno, dat konden de docenten toch niet lezen. HA! Wat was ik trots op de door mijzelf bedachte spiekmethode!

Vriendinnen smokkelden briefjes in rekenmachines (wel opletten: een rekenmachine tijdens toets Engels wekt argwaan!), tekenden we met tip-ex op onze schoenzolen en spraken we klopcodes af bij meerkeuzetoetsen. Ja, ik geef het toe, ik spiekte me suf!

Kick

Niet dat het nodig was. Ik had het toch wel goed geleerd. Het ging meer om de kick, ik vond het leuk om nieuwe methodes te verzinnen. Tegen de tijd dat ik de antwoorden had vertaald in steno en op het bord had geschreven, wist ik alles uit mijn hoofd. Mijn medestudenten hadden datzelfde met hun methodes. Wie het spieken echt nodig had, die was een loser.

Spieken 3.0

Maar dat creatieve, dat is nu dus voorbij. Nu gaan zitten ze op het gemack met de telefoon. De universiteit van Maastricht is het zat. Die gaat het spieken op de Wc’s aanpakken. Hoe ze dat gaan doen? Nou, volgens Nu.nl: “De Universiteit Maastricht gaat spiekende studenten aanpakken door ze op de wc in de gaten te houden.”

Door ze op de wc in de gaten te houden. Dus de universiteit gaat spieken of de leerlingen niet spieken. Op het toilet! Wel creatief.

Maar of het zo verstandig is….

Meer nieuws? Op www.esthervuijsters.nl staat weer een erg leuk weekoverzicht voor je klaar.

Vrijdag de dertiende

De Romeinen voltrokken hun doodvonnissen op vrijdag. Ook in Engeland stond de doodstraf altijd op de agenda op de vijfde dag van de week. Lekker, zo vlak voor het weekend. En Jezus werd gekruisigd, inderdaad, op vrijdag! Een ongeluksdag dus, die vrijdag. En als hij dan óók nog samenvalt met het ongeluksgetal 13, tja, dan is het al snel ‘when the shit hits the fan’.

Valt allemaal wel mee!

Onderzoek toont echter aan dat we weinig te vrezen hebben op deze ongeluksdag. Zo werd er in 2008 en onderzoek gedaan door het Nederlandse Centrum voor Verzekeringsstatistiek (CVS). De uitkomst was dat er minder ongelukken gebeuren op vrijdag de 13e, met als verklaring dat mensen dan juist wat voorzichtiger zijn dan normaal.

Mazzelmeid

Het andere uiterste – en daar heb ik  vandaag ‘last’ van – is dat vrijdag de dertiende ineens geluk gaat brengen. Geen idee wat voor wetmatigheid hieraan ten grondslag ligt, maar ik hoor daar meer mensen over. Het is echt opvallend, ik krijg het ene positieve bericht na het andere, ik kan het bijna niet geloven. Leuke opdracht erbij, salarisverhoging voor Paul, cadeautje bezorgd, dat werk.

Een beetje verdacht vind ik wel en ik probeer dan ook niet overmoedig te worden. Ik moet vanavond namelijk nog uiteten (en dan kan er véél misgaan, ik moet nog op de fiets ook!) en daarna ga ik met een vriendin naar een toneelstuk van Het Thrillertheater. Thrillertheater! En dat op vrijdag de dertiende! Dat is natuurlijk wel een béétje ‘erom vragen’.

Duimen jullie dus maar voor me. Dat het zo goed blijft gaan. Dan duim ik terug. Statistisch gezien hebben we dan wel niets te vrezen, maar ik zou toch maar blijven opletten.

Want, zoals mijn oma altijd zei: “Prijs de dag niet, voor het avond is!”

Meer lezen? Op www.esthervuijsters.nl kan je vandaag lezen hoe het met mijn wimperextentions gaat.

Foto is van: http://fotoboek.fok.nl/mylifeisgrey/3/25

Peacockgedrag in Bloggersland

Een bloggersdierentuin.

Daarmee vergeleek Catherine Bennett, voorzitter en uitvoerend directeur van IMG de ‘wildgroei’ aan modebloggers in New York. Er moest iets gebeuren, anders zou de bejubelde Fashion Week reddeloos verloren zijn. Een metamorfose volgde: het aantal bloggers dat welkom was, werd aan banden gelegd.

 

Selfie generation

Michou Basu van De Telegraaf (Vrouw) pikte het bericht op en schreef een ietwat zuur artikel over de ‘selfie-generation’.*

 

“De basisingrediënten van de doorsnee blogger waren: jezelf (laten) fotograferen in bij elkaar geschooierde kleding en de foto op een site plaatsen onder begeleiding van een tekstje als ‘I love blablabla’”

 

Volgens Michou – Poeh Poeh – Basu zijn de modehuizen deels zelf verantwoordelijk voor de massale bloggershysterie binnen de fashionscene. Joh! Bloggers werden omarmd door de merken. Ze schreven precies wat de merken wilden (zegt Basu, niet ik) en zorgden voor nieuwe impulsen. Het tij lijkt nu te keren aldus Basu. “Zeker is dat er iets moet gebeuren om de verzadiging weer te laten omslaan in begeerte.” In het stuk steekt ze haar mening over bloggers niet onder stoelen of banken: “Ik heb nooit gesnapt wat daar de lol van was en waarom het zo interessant was, maar dat terzijde.” Terzijde. Maar dan weten we het maar he.

 

Afgeschreven oldskool

Kirsten Jassies van het Nederlandse Bloggersnetwerk Blogtoday reageerde direct. “Ze begrijpt duidelijk het hele fenomeen bloggers en influencers niet. Afgeschreven oldskool journalist, zeg ik!” Onder het motto ‘omarm de Zoo’ ging Kirsten op Twitter en Facebook het gesprek met journalisten, influencers en andere geïnteresseerden aan.  Klik hier voor het artikel.

Kirsten: “Klik vooral op de Facebookdiscussie, daar zitten heel goede argumenten in van deze verschillende mensen en kampen, niet iedereen is het met elkaar eens, maar dat vind ik fijn, een mooie discussie.

 

Eensch

Of het einde van de modeblogger nou wel of niet in zicht is vind ik na het lezen van alle artikelen, tweets en blogposts over dit onderwerp niet meer zo belangrijk. Dat er goede en minder goede bloggers zijn, ethische en minder ethische, dáár is iedereen het wel over eens. En ja, daar mag je zeker een mening over hebben.

Maar: c’est le ton qui fait la musique. Kirsten geeft mensen de ruimte, zet ze aan het denken en zorgt voor een interessante discussie. Michou schampert en haalt naar ze uit.

Dat is niet alleen kortzichtig maar ook nog eens onsympathiek.

* Laatste telling: 35 miljoen selfies gepost op Instagram. En die beperken zich echt 
niet tot één generatie!  

Meer lezen? Op www.esthervuijsters.nl gaan we vandaag weer terug in de tijd.

Zwijgen in alle (?) talen

De Hongaarse taalkundige András Komai luidt de noodklok. Van de 7.000 talen op de wereld maakt hooguit 5 procent, zo’n 350 talen, de kans de overstap naar de digitale wereld te maken. De rest wacht een digitale taaldood.

Uitstervende talen

Volgens de officiële cijfers worden ‘slechts’ er 2.500 tot 3.000 talen bedreigd. Ze sterven uit. Ze verliezen de slag met wereldtalen als Engels, Spaans, Chinees en Hindi, worden vaak niet eens officieel onderwezen, door steeds minder mensen gesproken en ten slotte ook niet meer doorgegeven. Afgelopen zomer overleed Grizelda Kristina in Cananda. Zij werd 103 jaar oud en met haar stierf ook het Lijflands, een oude Baltische taal. Kristina heeft nog actief meegeholpen aan het vastleggen van haar taal, maar zonder sprekers houdt het op.  

Net niet

Die dreigende massa-extinctie van talen is erg. Want elke taal staat voor een complete cultuur en voor een uniek wereldbeeld, aldus Komai, die zijn voorspelling baseert op een onderzoek dat hij onlangs publiceerde in het wetenschapsblad PLoS ONE. Wanneer talen de overstap naar de websites, online community’s en Whatsapp niet kunnen maken zal het taal gebied steeds kleiner worden en tenslotte verdwijnen. Met andere woorden: wat niet op het net voorkomt, bestaat niet. Soort omgekeerde Toren van Babel.

Wat zegt u?

En dus wordt van alle kanten getracht de gedoemde talen te redden. Of in elk geval: vast te leggen. Op de Boliviaanse hoogvlakte nog de laatste spreker van het Uru. Deze taal wordt momenteel in kaart gebracht opdat de woorden niet verloren gaan. (Hopelijk spreekt de Laatste spreker ook nog een andere taal dan Uru, anders lijkt me lastig vastleggen.) En hoe zit het eigenlijk met het Fries? En het Hongaars? Straks kunnen we de onderzoeken van Komai niet meer lezen? Nou ja, die zijn dan in elk geval op schrift gesteld.

Verba volant

Verba volant, scripta manent, scrheef Romeinse redenaar Caius Titus al in de 1ste eeuw na Christus. Woorden vervliegen, het geschrevene blijft. En terecht. Want we kunnen niet alles bewaren, maar sommige dingen zijn te bijzonder om zomaar op te geven.

Meer nieuws? Op www.esthervuijsters.nl staat vandaag weer een leuke weekblog!

Foto: Historiek.net

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2672/Wetenschap-Gezondheid/article/detail/3557839/2013/12/07/Van-de-7000-talen-wereldwijd-worden-er-3000-met-uitsterven-bedreigd.dhtml

Dikke vriendinnen

Vrouwen houden een dieet beter vol wanner ze samen lijnen met een vriendin.

Eigenlijk is dat geen nieuws natuurlijk, wij dames weten dat allang, maar nu is het officieel. Onderzoek wijst namelijk uit dat het vrouwen meer afvallen wanneer ze samen met een vriendin de strijd aangaan.

Gedeelde smart is halve smart: ik herinner me de tijd dat ik aan de zakjes zat, samen met vriendin C. Dat was bijna gezellig. Zaten we daar samen op een feestje met onze roerbak-bak op schoot terwijl de rest zich aan de chips vergreep.

Dieetduo

Ik ben wel vaker op dieet geweest samen met vriendin C. Op de een of andere manier zijn wij een heel goed dieetduo. We lijnen lekker samen, we steunen elkaar en delen op gezette tijden een complimentje uit. “Wat ben je slánk!” “Nee jíj dan!”

Ik heb geprobeerd vriendinnen te worden met mijn weegschaal – dat leek me vooral praktisch, om samen met de weegschaal te gaan lijnen – maar dat is eigenlijk nooit gelukt. De weegschaal zal mijn vriendin niet worden, niet zolang ze zo eerlijk tegen me is. Nooit zal zij mijn gewicht bedekken met de mantel der liefde, nee, altijd de keiharde feiten. Een kilo aangekomen! Paf! Recht in mijn gezicht. Nee, zoiets doen vriendinnen niet.

Lekker babbelen

Wat vriendinnen wél doen, naast samen lijnen, is over hun gewicht práten. Ook dat kan ik heel goed met vriendin C. Het liefst onder het genot van een hapje en een drankje. Laatst nog, sushi gemaakt, met cake toe. Heerlijk! En lekker lunchen, daar zijn we ook goed in.

Nu ik er zo eens over nadenk is het eigenlijk niet zo gek dat vrouwen meer afvallen als ze samen lijnen met een (dikke) vriendin. Waarschijnlijk komt de motivatie vanzelf, net als het extra gewicht, als ze maar genoeg over hun gewicht ‘praten’ met elkaar.

Meer lezen? Op www.esthervuijsters.nl vandaag weer een blog van Inge uit Brazilië!

Foto is van guldenvlies.nl