Es kofferstress checkt in!

Ik vind het maar spannend, zo voor ‘t eerst met z’n allen vliegen.

En ik ben niet de enige. Lizzy, onze gezellige doemdenker, blijkt last te hebben van vliegangst. Vorig jaar, met de vliegramp in Tripoli, verloor een invaljuf een dochter en dat heeft er bij ons op school flink ingehakt. Met dat verhaal in haar achterhoofd is de grote Klets er nu van overtuigd dat ongeveer elk vliegtuig neerstort.

En tot overmaat van ramp zond het jeugdjournaal onlangs een stuk uit over gevaarlijke zwembaden in het buitenland. Het schijnt dat er regelmatig kinderen met voetjes, handjes en zelfs hoofdjes in de afvoerputjes blijven zitten en op die manier wreed aan hun einde komen. Ik zag de meiden wit wegtrekken. “We gaan gewoon lekker in zee zwemmen!” zei Annabel.

Nou ja, lékker. Dáár heeft moeders dan weer zo haar bedenken over. Mijn boek ‘De Zwerm’ (ik schreef er al eerder over) is nog niet uit en het verhaal wordt alsmaar gruwelijker. En dan lees ik ook nog op nu.nl dat er rondom de Canarische Eilanden gewaarschuwd wordt voor enorme kwallen (niet de soort met foute zwembroek, maar het bekende Portugees Oorlogsschip) en zee-egels. Help!

Tel daar bij op een man die het niet zo heeft op allerhande kruipend en vliegend spul (zat destijds in de jungle van Suriname voor ons hutje met een fles insectenspray in de aanslag en verheugt zich nu al op alle kakkerlakken) en je kunt je zo voorstellen dat we allemaal een béétje gespannen op reis gaan.

Afijn, ik ga zo maar eens de koffers inpakken want morgen gaat De Familie Schijtbak officieel op vakantie. Of we ooit terugkomen is, gezien bovenstaande, nog maar de vraag.

Het was in elk geval leuk jullie gekend te hebben.

Bikinistress

Ik ben de laatste tijd dik tevreden.

Tevreden omdat mijn leven op rolletjes loopt en dik omdat ik nou eenmaal een kilo of zes te zwaar ben. Ergens vind ik dat vreselijk, dat extra vel, maar aan de andere kant: ik zit er wel lekker in. En lijnen is bij mij net als schrijven: als de inspiratie je in de steek laat dan wordt het sowieso niets.

Lekker leven en weer gaan lijnen als de tijd rijp is dus. Maar. Mijn nieuwe figuur levert wel één actueel probleem op: welke bikini moet er mee op vakantie? Ik heb inmiddels een lade vol maar niet één zit er goed. Het lijkt verdorie wel of ik elk jáár een andere maat heb! Maar zelfs als zou dat zo zijn, zoals jullie inmiddels wel weten ben ik niet bepaald maatvast, dan zou je toch zeggen dat ik na zoveel jaar sparen altijd wel een passende bikini op voorraad heb. Ik bedoel, dat matensysteem is toch eindig, of niet soms?
Het blijkt niet zo te zijn: past het broekje dan is het bovenstukje te krap, zit het bovenstukje goed dan verandert het broekje mijn benen in twee rollades. Combinaties? Paarse bloemen met oranje stippen, dacht het niet.

Na een nacht hyperventileren (te zwaar = stress, krappe bikini = stress. Te zwaar + krappe bikini= extreme stress) besloot ik gistermiddag toch maar even naar de stad te gaan om een nieuwe bikini te kopen. Kon ik direct die ouwe meuk weggooien (behalve natuurlijk die mooi kleine bikini van twee jaar geleden, die zou ik zeker volgend jaar weer passen!)
Ik fietste naar mijn favoriete lingeriezaak in de stad. Daar ga ik altijd heen omdat ik me daar kan verschuilen in een groot pashok met een kleine spiegel (zodat ik mezelf niet noodgedwongen in 3D zie) en omdat daar aardige mevrouwen werken die me heel discreet van alles door het gordijn aanreiken.

Het hele probleem met bikini’s passen zit hem in de acceptatie van je lijf. Daar kunnen we heel gewichtig over doen, maar we moeten wel realistisch blijven. Een mooie bikini ondersteunt, onderstreept en ondervangt, maar je zal er niet opeens uitziet alsof je elke dag in de sportschool staat en maat 36 hebt (tenzij je elke dag in de sportschool staat en maat 36 hebt). De ene dag snap ik dat soort logica beter dan de andere dag en gelukkig kon ik mezelf gisteren goed accepteren. Al snel had ik een zwarte/witte tankini en een paarswitte bikini uitzocht, compleet met twee snoezige strandjurkjes. Helemaal blij (en opgelucht) verliet ik de winkel.

“Je moet het zo zien,” zei ik later tegen Paul die zich afvroeg hoe ik het voor elkaar kreeg zoveel geld uit te geven aan zo weinig stof, “mijn dikke kont wordt er niet minder van, maar nu heb ik tenminste iets moois aan mijn dikke kont, en dat scheelt een heleboel!”

En nee meiden, bij dit logje géén foto van mij! *wink*

‘t Regent

Wij weten wel raad met het zoveelste regendagje, wij blijven vandaag de hele dag in bed!
Mamma gaat zo de stad in om een bikini te kopen, die is gek!

Jammer

Nog vier nachtjes slapen tot aan de vakantie.

“Ik heb iets onwijs leuks gekocht voor onderweg!”
Paul kijkt op van de krant. “O? Wat dan?”
Ik geef hem het pakketje van de Read Shop.

“Het is een spelletje,” leg ik uit. “Bingo voor onderweg! Met plaatjes in plaats van nummers.”
Paul bekijkt het geel blauwe doosje van Jumbo en leest de achterkant. “Dit is geen gewoon bingo, dit is autobingo.”
“Ja, en?”
“We gaan met het vliegtuig.”
“Maakt dat nou uit. Bingo kan je toch overal doen?”
Paul bekijkt het doosje nog eens goed.
“Nee,” zegt hij, “want bij deze bingo is geen trekking. Het gaat het erom wat je buiten ziet.”
“O. Eh. En?”
“En ik denk niet dat wíj vanuit het vliegtuig een stoplicht zien. Of een koe.”

De Zwerm

“Schiet eens op, ik heb geen zin om nat te worden!”

Ik sta in de regen bij mijn groene Peugeotje en ik wil net boos worden als de meiden eindelijk de voordeur achter zich dichttrekken. Nog geen halve minuut later zijn we vetrokken. Op weg naar het zwembad. Hoera.

Ik rijd twee keer verkeerd wat mijn humeur niet ten goede komt. Ik heb zo géén zin in het zwembad! Die bedompte chloorlucht, die vieze tegeltjes. En dan moet ik straks zeker ook nog mee naar het buitenbad. Bah. Geef mij de zee maar, daar word ik een stuk gelukkiger van. Ik zal blij zijn als ik straks in ‘t vliegtuig zit.

Om half elf nip ik van mijn cappuccino. Plastic kopje, plastic zwembadstoeltje. Het is in elk geval lekker rustig hier. De Kletsen zijn vertrokken naar de glijbaan en ik begin een beetje bij te komen. Goed, de chloorlucht valt niet te ontkennen maar verder? Ik zit hier lekker met mijn boek “De Zwerm”, ’t had erger gekund.

Begin van de middag klaart het buiten op. Het buitenbad ziet er opeens een stuk aantrekkelijker uit. “Zullen we in het bubbelbad buiten?” vraagt Lizzy. Ik gooi een muntje in het bubbelapparaat en al snel zitten we heerlijk warm in onze eigen whirlpool. Gezicht in de zon, uitzicht op het bos. Als de meiden weer zijn verdwenen haal ik “De Zwerm” uit mijn tas en lees verder.

“De Zwerm” gaat over zeeen en oceanen. Het boek begint vriendelijk met walvisspotters en aardige wetenschappers. Het verhaal is echter, sinds ik hier in het zwembad zit te lezen, steeds verontrustender geworden. Walvissen gedragen zich agressief, overal duiken giftige kwallen en zeewespen op, een of andere enge worm ligt op de loer ergens aan de rand van het continentaal plat. Overal ter wereld vallen doden op het strand en in de zee. Er loert iets, er vormt zich iets. Maar wat?

Terwijl ik gespannen verder lees over moordende bultruggen, schimmels en methaanexplosies in zee bedenk ik dat het eigenlijk toch wel fijn is als je de bodem van het zwemwater kan zien, zoals hier. Daarbij vind ik het geruststellend dat de enige kwallen die je hier tegenkomt twee benen hebben en verder niet giftig zijn. Ik zucht diep en sla weer een bladzijde van “De Zwerm” om. Naast me zijgt iets neer dat weliswaar iets wegheeft van een walvis (m/v) maar er verder niet agressief uitziet. De schimmel op de tegeltjes vind ik plots niet zo erg meer.

Eigenlijk, denk ik tevreden, is zo’n zwembad helemaal zo gek nog niet.

Vermist!

OPSPORINGSBERICHT

De hoofdofficier van justitie in Midden-Nederland vraagt uw aandacht voor het volgende. Sinds kort wordt vermist: De Zomer van 2011 (zie foto)

De Zomer van 2011, sinds juni dit jaar in ons land, werd voor het laatst gezien op dinsdag 12 juli, rond 17.00 uur nm. in de omgeving Amersfoort. Hierna ontbreekt ieder spoor.
De Zomer van 2011 was, op het moment van haar verdwijning, warm gekleed, in blauw en geel. Ze droeg, volgens mensen die haar voor die tijd nog hebben gezien, ‘iets’ met bloemen. Zomer van 2011 is een opvallende verschijning die u niet makkelijk over het hoofd ziet. Diverse mensen hebben melding gemaakt van een ‘barbecuegeur’ en een gevoel van ‘welbehagen’, wanneer de Zomer van 2011 in de buurt is.

De Zomer van 2011 wordt nu al geruimde tijd vermist. De politie wil graag weten waar de Zomer van 2011 is. Zoals eerder gezegd was de Zomer van 2011 pas sinds juni dit jaar in ons land. Het lag in haar planning om pas in september ons land weer te verlaten. Omdat de Zomer van 2011 zo plotseling is verdwenen, onder verdachte omstandigheden, wordt rekening gehouden met een misdrijf. De politie wil graag in contact komen met mensen die de afgelopen dagen of nachten nog iets van de Zomer van 2011 gehoord hebben.

Wie de politie verder kan helpen of andere informatie hieromtrent heeft, kan bellen met het nummer van de Opsporingstiplijn 0800-6070.
Indien u anoniem wenst te blijven, kunt u bellen met Meld Misdaad Anoniem, telefoonnummer 0800-7000.

U kunt het bericht eventueel nalezen op de website http://www.vermist.info

Een nieuw begin

Zo’n twee jaar geleden ging ik voor het eerst naar Amsterdam om over mijn boek te praten (klik).

In die twee jaar is er veel gebeurd.

Ik was twee keer jarig
Mijn kinderen haalden hun zwemdiploma’s
Paul stopte met roken
En Annabel met nagelbijten
Ik ging op vakantie naar Frankrijk, Italië en België
Mijn oma overleed
Ik viel zeven kilo af.
Ik kwam zeven kilo aan.
Mijn ogen werden gelaserd
Ik schreef 696 blogjes
Ik ontmoette diverse lezeressen
Ik raakte een parkiet, mijn auto en mijn portemonnee kwijt
En vond allen weer terug
De enorme boom in onze tuin sneuvelde
We kregen nieuwe kozijnen
En een nieuwe hangmat
Mijn Mirena werd verwisseld en ik eindigde op een brancard
Er viel er een watermeloen op mijn hoofd
Ik nam afscheid van mijn favoriete laarzen
Mijn blog vierde zijn eerste lustrum en ik werd genomineerd voor een Dutch Bloggie
Ik boekte een vakantie All inclusive
Ik kreeg €5,- teveel betaalde rente van de belastingdienst terug
Mijn columns uit AssurantieMagazine werden gebundeld.
Ik volgde een workshop Curlen en viel op mijn kont
Ik volgde ook een cursus literair debuteren en viel op mijn kont
Ik bestelde driehonderd postzegels
En een radiografisch bestuurbare satteliet model ‘Spoetnik’
Mijn kinderen verloren een paar tanden en ik wat wilde haren
Ik kreeg een neefje.
Lizzy kreeg gaatjes in haar oren.
Ik verzamelde wel 100 Tutti Frutti (de nieuwste: een dubieuze cirkel!)
En las ongeveer evenveel boeken
Ik ging regelmatig samen met mijn broer op safari (als vier Vuysten)
Ik at gehaakte waalnoten en witte veren.
Ik plaatste mijn boek op Tenpages.com en verkocht tweeduizend aandelen.

En.
Ik ging op gesprek bij TenPages.com

Dat laatste gebeurde gisteren en vormde weer een nieuw hoogtepunt in het rijtje. Oke, ik zat in de trein zonder kaartje (want dat was ik kwijtgeraakt), maar zulk soort dingen ben ik gewend. Het was een ontzettend leuk, goed en motiverend gesprek. Nog wat dingen aanscherpen en half augustus richting de uitgevers. Nu maar hopen dat het allemaal een beetje snel gaat. Voor je ‘t weet ben je weer twee jaar verder en kan ik een nieuw lijstje tikken. En dan wil ik wel dat ik daar mijn bestseller op kan vermelden.

En over snel gesproken: als het goed is krijgt een aantal van jullie post vandaag! Dus: ga op de loer liggen bij de brievenbus, grijp de postbode bij zijn kladden en veel plezier met de boekenlegger!

Tot zover Zoover

Nog elf dagen en dan gaan we op vakantie.

Op tafel ligt een stapeltje dwarsliggers klaar, (Paul: “Dwarsliggers? We hebben de kinderen toch?”) ik heb een paklijst uitgeprint via meenemen.nl en de koffers staan afgestoft klaar in de kelder.

“O ja,” denk ik ineens, “ik moet nog een reisverzekering!” Tja, dat krijg met mensen in mijn branche, die gaan je aan omgekeerde beroepsdeformatie lijden. Wie dat leuk vindt kan eens één van mijn columns over dit onderwerp lezen, klik hier. Geestelijk ben ik al een beetje afwezig, dat is wel duidelijk.

We gaan naar Paradise Island, tenminste, als we de suggestieve naam van ons park moeten geloven. Op Zoover echter, zijn ze wat minder enthousiast over ons resort. Ik zal jullie de details besparen maar het adjectief ‘slechte’ komt nogal vaak voor. Evenals de woorden ‘vies’ ‘andermans maaginhoud’ en ‘lawaai’.
“Ach ja,” grinnikt Paul, “als er maar een zwembad is,”
“Daar schreef iemand ook iets over, dat het nogal vies was. En dat de slipvloer overal was verdwenen waardoor het er spekglad was en iedereen continu onderuit gaat.”
“Best grappig,” zegt Paul.
Afijn, tot zover Zoover.

Toch hebben we er zin in!
We gaan vliegen en dat is een feest op zich, we gaan naar het strand en het is er mooi weer, dat neemt niemand ons af. De ijsjes zijn gratis en dus zijn de kinderen blij. Postief denken, elk nadeel heb zijn voordeel. Als het eten daar net zo vies is als men op Zoover zegt, dan kom ík niet dikker terug.
En als de appartementen écht zo gedateerd zijn, tja, dan geniet ik straks weer extra van mijn eigen huis. Bovendien, gedateerd kan je ook zien als hippe retro, toch?

Nog elf dagen en dan zullen we het meemaken. Een paar leuke blogjes zal deze vakantie vast wel opleveren, dat voel ik nu al. Want, zoals een van de wat positievere vakantiegangers op Zoover al opmerkt: “Wel eens een Nederlander ontmoet die niet wat te klagen had?”

Wat is het raarste, smerigste en meest bizarre wat jullie op vakantie hebben gemaakt?

Zoek de verschillen

Gesprek met de Kletsen I.

“Mamma kan haar telefoon niet vinden.”
“O, dan moet je hem even bellen, wacht, ik bel met mijn mobiel naar jouw mobiel.”
“O ja, dank je wel Liz.”
“Ik heb hem al.”
“He, hij doet het niet meer?!”
“Moet je hem opladen? De oplader ligt boven.”
“Nee, dat is het niet.”
“Ik zie het al, hij staat op lock, ik unlock hem wel even voor je.”
“O ja. Dank je.”

Gesprek met de Kletsen II.

“Hé meiden, de vaatwasser is kapot.”
“O. En nu?”
“Nu mogen jullie mij even helpen afwassen.”
“Wie? Wij?”
“Ja, jullie. Pak even een theedoek.”
“Waar liggen die?”
“In het gootsteenkastje.
“Het wat?”
“Je weet toch wel wat een gootsteenkastje is?! Wat staan jullie daar nou?”
“We weten niet hoe afwassen moet.”

Wij zijn druk

De boekenleggers zijn binnen, de postzegels ook, ik heb enveloppen gekocht en nu hoef ik alleen nog maar ongeveer driehonderd enveloppen te vullen en te voorzien van adres. Ik hoop dat ik alles voor mijn vakantie nog op de bus kan doen.

Gelukkig heb ik veel hulp, zelfs Tuffy helpt mee.

Heb je nog geen mail van TenPages.com ontvangen en heb je wel aandelen gekocht? Stuur me dan een mail met je adres, dit kan via de redactie.