Maar zo simpel wás het natuurlijk niet. Het ging hier niet om een lippenstift of nieuw soort keukenhulpje, nee, ik mocht bloggen over Optimel Puur! De nieuwe generatie drinkzuivel van Koninklijke FrieslandCampina. En zo’n kartonnen pak past nou eenmaal níet door de brievenbus (vooral niet omdat er eigenlijk een koelkast omheen moet).
Echt heel beroerd. Ik lag maar te piekeren en malen. Op een gegeven moment lag ik zowat te hyperventileren! En waarom? Tja, om van alles, denk ik. Misschien wel omdat mijn collega straks op vakantie gaat en ik last heb van acute faalangst? Natuurlijk, ik ben steeds minder op kantoor vanwege mijn ‘carrière’ als freelance schrijver, maar kom op, ik ben toch góed in mijn werk?!
Of is het de tijdsdruk? Ik besteed veel uren aan mijn blogs, aan acquisitie en het bezoeken van evenementen om over te schrijven. Dat is superleuk, maar ik heb wél een boel deadlines. En straks moet ik mijn collega’s vervangen … heb ik dan nog wel tijd voor alles? En sowieso, doe ik het wel goed allemaal?
Ik merk dat ik snel boos ben. Vaak zijn het maar kleine dingen maar het duurt vreselijk lang voordat ik die boosheid dan weer kwijt ben. Naar de kinderen toe valt het wel mee. Die zijn eigenlijk op het moment juist heel makkelijk en ze doen het fantastisch. Vooral Annabel is na ons doktersbezoek erg opgeknapt en beide meiden slapen op het moment goed.
Nu hun moeder nog.
Vriendin C., die zo lief was om me vanochtend even psychisch te komen ondersteunen (lees: ze kwam koffiedrinken) wees me op een artikel over wat vrouwen allemaal doen om zich goed te voelen. Zo schijnen ‘wij’ ons sterker te voelen als we met geharste benen rondlopen, geëpileerde wenkbrauwen hebben én nieuwe kleren dragen. “Allemaal nét dit weekend geregeld”, zei ik. “Wat moet ik dan nog meer?”
“Vrouwen voelen zich ook beter als ze een compliment krijgen van een vriendin”, zei C. “Dus hierbij: je doet het allemaal super. Je moet je niet zo druk maken om alles en iedereen. Not your fault, denk dat eens wat vaker.”
Ik las het artikel nog eens door. “Maar dan nog voelen vrouwen zich nog maar gemiddeld drie uur en drieënveertig minuten zelfverzekerd per dag hoor”, mopperde ik. “Lekker deprimerend!”
“Precies”, zei C. “Maar jij wilt toch altijd méér dan gemiddeld? En je bént toch ook niet gemiddeld? Jij wil altijd beter. Dus hou op met je druk maken, en denk: ‘fuck die drie uur en drieënveertig minuten’!
Dat kan jíj véél beter!“
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Lees meer persoonlijke blogs op www.esthervuijsters.nl en ontdek elke dag elke dag een nieuwe “Tutti Frutti”
Op de één of andere manier kom ik de laatste tijd overal koeien tegen.
Om te beginnen zijn de beesten niet áán te slepen op de iPad (getuige blije apps als Hay Day, Milk The Cow, Cow Balloon en KoeDoetBoe) maar ook in het nieuws laten de dames regelmatig van zich horen: “Steeds meer koeien staan hun hele leven op stal” “Koe valt in gierkelder” en “Koe op snelweg veroorzaakt ongeluk”. Om er maar een paar te noemen. Continue reading
Ik gluurde over mijn schouder. Was die SEO-expert nou eindelijk vrij? Ik had wat vragen over de vindbaarheid van mijn blog (hoe vindt u mij?). En zo’n search engine optiman, die kon mij daar vast alles over vertellen!
Mooi woord. Minder mooie betekenis.
Het blijkt namelijk dat steeds minder kinderen goed kunnen fietsen. Dat komt deels doordat er in de grote steden minder verkeersexamens worden afgenomen en deels omdat steeds meer ouders hun kinderen overal met de auto naar toe brengen. Bijvoorbeeld naar de basisschool.
Nou ga ik hier geen betoog houden over hoe irritant dat laatste is – en hoe asociaal het is dat sommige ouders hun tanks gewoon op de stoep voor de ingang van de school parkeren – want dat weten we nou onderhand wel. Moeten die mensen zelf weten. Die zullen daar wel een goede reden voor hebben en zo niet, dan toch.
Nee, ik wilde het over mezelf hebben. Mijn kinderen kunnen namelijk óók niet fietsen. Het is nog niet zo erg dat ze geen fiets hebben (dat schijnt volgens Veilig Verkeer Nederland ook nogal eens voor te komen) maar ze zwabberen de hele weg over. Vooral Annabel, die denk dat ze dat ze de enige op de weg is. Zelfs in de spits.
Hoe dat komt? Simpel. Omdat ik niet genoeg met ze fiets. We wonen op loopafstand van school, dus wat dat betreft hebben ze al een achterstand. Daar komt dan bij dat de turnhal waar Annabel sport is nogal ver weg is (omdat ze bij Jong Talent zit) en dat de hockeyclub fietstechnisch niet te combineren is met het clubje daarná. Alle overige dingen doe ik op de fiets, maar eerlijk is eerlijk, alleen als het droog is.
Niet goed dus. Want steeds meer kinderen belanden in het ziekenhuis omdat ze te weinig praktijkervaring hebben. En wil ik dus voorkomen dat de meiden straks niet fatsoenlijk naar hun middelbare school kunnen trappen, dan moet ik daar nu wat aan doen. Stalen rossen uit schuur en karren maar. Bon. Goed. Oké. Ga ik doen. Echt.
Iemand enig idee wanneer het droog wordt?
Meer Esther? Lees verder op www.esthervuijsters.nl
Whatsapp heeft 250 miljoen actieve gebruikers (klik).
Twééhonderdvijftig miljoen! Een kwart miljard! Dat ís me nogal wat. Ik zou willen dat ik voor elke Whatsapper een euro kreeg, of dat ik zoveel bezoekers op mijn blog had. Niet slecht gedaan, Whatsapp! Meer gebruikers dan Twitter!
De eerste nieuwe haringen zijn inmiddels geland: in de decadente buikjes van een stel in Marbella woonachtige ‘Holandeses’.
Maar Nederland ‘vist’ heus niet ‘achter het net’ zoals De Telegraaf ons deze ochtend wil doen geloven. Nee hoor, vanavond zijn de échte Hollandse Nieuwe bij mij thuis, in de woonkamer. (Serieus, hoe kan je nou spreken van een Hollandse Nieuwe als je in Spanje zit, adiós, vaya toch weg!) Paul krijgt namelijk vandaag op zijn werk vijftien haringen, Hollandse Nieuwe.
Waar die haringen ineens vandaan komen weet ik eigenlijk niet. Paul werkt dan wel in een visgebied, maar die Hollandse Nieuwe komen natuurlijk niet zomaar overal aanzwemmen. Evengoed maakt het mij eigenlijk niet uit, al komen ze uit de lucht vallen. Ik kijk naar buiten, naar het zonnetje, en lik alvast mijn lippen. Jummie, haring vanavond, daar had ik al zin in toen ik wakker werd.
Paul daarentegen was de Hollandse Nieuwe vanochtend eigenlijk een beetje vergeten. Had hij nét besloten om op de fiets naar zijn werk te gaan, best een eind, mailde hij zojuist dat dat nu niet zo handig was, vanwege die vijftien haringen. Tja, die beesten kunnen natuurlijk niet fietsen en om ze nou met de taxi vooruit te sturen…
Dus nu heb ik hem gezegd dat hij de haringen maar onder zijn snelbinders moest doen. Niet te strak want anders zouden we vanavond haringmousse hebben, en dat hij dan niet te veel moest hobbelen. En als het te broeierig werd (het wordt 26 graden vandaag!) dan moest hij ze maar in een netje hangen. Dat zijn ze wel gewend.
Wat hij in elk geval níet, ik herhaalde NIET, moest doen, was de Hollandse Nieuwe meenemen in zijn buik, dat zou pas écht een heel slecht idee zijn.
Dus nu maar hopen dat de haringen de oversteek overleven. En als u straks iemand ziet fietsen met een sliert jubelende haringen achter zich aan, zwaai dan even naar hem. Vlaggetjesdag is een feit: de Hollandse nieuwe komt ons niet aanwaaien dit jaar, neen, ze komt op de fiets!
En ook op www.esthervuijsters.nl is het weer feest. Na VerrassingsVrijdag en een fotoblogweekend nu weer een verse blog op maandag.
Mensen die ergens gaan lunchen en dan dikke plakken meergranen brood bestellen, bijvoorbeeld met tonijnsalade, met een glaasje water erbij, en er dan écht voor gaan zitten.
Mensen die het dan kunnen opbrengen om dan héél langzaam dat broodje ‘aan te kleden’: eerst verdelen ze de tonijnsalade met militaire precisie over het brood, vervolgens wordt de tomaat gefileerd, deze komt op de tonijn en onder de alfalfa. Soms wordt zelfs het bord nog verschoven om de lunch vanuit het juiste perspectief te kunnen bekijken.
Mensen die dan vervolgens ook echt een studie maken van hun lunch. De schoonheid van het voedsel in zich opnemen. En die dan tenslotte een piepklein stukje brood afsnijden, in hun mond steken om er vervolgens dan óók nog de volle voorscherven twintig seconden op te kauwen. Die dan hun bestek weer néér leggen (netjes, ook dat nog!) en even voor zich uitstaren.
Mensen die op die manier zeker drie kwartier doen over hun lunch.
Díe mensen. Daar heb ik toch zó’n bewóndering voor!
evuijsters 