Annabel (9) heeft iets gehoord.
Zonne-energie is duurzaam: het raakt niet op en er komt geen broeikasgas bij vrij. En dus wil Annabel nu zonnepanelen. Voor Kerst. (Ik zei nog: “Waar is de tijd gebleven dat kinderen gewoon een pop vroegen?”) Twee stuks. Op het dak.
Zonnepanelen op school
School krijgt ook zonnepanelen. En er zijn lessen geweest over ‘duurzaamheid’, en ‘het milieu’. Toen ik niet direct mijn portemonnee greep – ‘lieverdje, zonnepanelen zijn nogal duur, dus misschien moeten we daar even mee wachten’ – kreeg ik de wind van voren. We moesten goed voor de aarde zorgen en deze netjes achterlaten voor onze kinderen. Sowee! Milieuactivistje-in-de-dop dit!
Hamburger
Paul probeerde de zaak te redden door de bal terug te kaatsen. “Jouw hamburger is ook niet bepaald duurzaam hoor!” zei hij. “Want die komt van een koe en koeien zijn met hun scheten verantwoordelijk voor een groot deel van het gat in de ozonlaag.”
“Jij laat anders ook behoorlijk wat scheten”, zei Annabel nuffig.
Andere oplossingen
Een paar dagen later kwamen de zonnepanelen weer ter sprake. Of we echt geen zonnepanelen konden nemen, want dan zouden we echt iets goeds doen voor de aarde. En juist met Kerst moest je goede dingen doen. “Misschien over een tijdje”, zei ik. “Als de techniek wat goedkoper is.” Ik stelde voor om in plaats van zonnepanelen voor nu ándere duurzame oplossingen te bedenken.
Minder vlees
“Jij kan er bijvoorbeeld voor zorgen dat de lichten uit zijn als je de kamer uitgaat. En misschien minder lang douchen. De oplader uit het stopcontact als je ipod is opgeladen.”
“Precies”, viel Paul bij. “En minder vlees eten. Géén hamburgers meer!”
Dat laatste viel niet lekker. “Maar hamburgers zijn harstikke lekker!” riep Annabel. Gevolgd door: “Dat vind ik nou zo flauw van jullie. Dan heb ik een goed idee en dan komt het er weer op neer dat ík iets niet mag!”
“O jee”, zei Paul bezorgd. “Ik geloof dat ze het leven begint te begrijpen!”
evuijsters 