Het is een fase

Het slapen gaat iets beter.

Liz houdt zich koest en met Annabel gaan we vooruit. We moeten er even doorheen. “Het is een fase”, zoals Paul altijd zo wijs zegt. Paul vindt alles een fase. Nou ja, bíjna alles dan.

Wat mezelf betreft: ik ben vooral blij dat ik weer een beetje fit ben. Het is tenslotte bijna weekend, en in het weekend doen we hier leuke dingen!
Zo heb ik bedacht dat het leuk is, omdat Liz geen hockeywedstrijd heeft, om zaterdagochtend met z’n allen naar de stad te gaan. We moeten wat cadeautjes kopen, ik moet iets ruilen en misschien kunnen we even naar de markt. Gezellig, lekker winkelen.

“Als we dan in de stad zijn,” vraagt Liz, “mag ik dan bij Bijou Brigitte kijken? Dat hebben ze een neonroze tasje, dat is echt zo’n vetcool ding! Past ook super bij mijn neonnagellak.”
“Kijken mag altijd.”
“Misschien wil ik het kopen van mijn zakgeld.”
“Je hebt net nieuwe oorbellen van je zakgeld gekocht.”
(Gezucht) “Ja. Ik weet het. Maar ik zit een beetje in een fase dat ik kleren en dingen die daarbij horen zo leuk vind. En ik kan niet zo goed ophouden met kopen.”
“Ach ja, díe fases kent mamma wel.”

Plotseling klinkt er gegrinnik van achter de krant. Paul roert zich.
“Dat is geen fase hoor,” mompelt hij, terwijl hij de krant laat zakken, “dat is het vrouwelijk continuüm.”