Ik heb besloten. Ik ga het doen.
Maandag zestien mei wordt er een ringetje op mijn oog geplaatst, gevuld met twintig procent alcohol. (Soort schnapps?) Het bovenste laagje van het hoornvlies van mijn beiden ogen wordt hiermee week gemaakt. En verwijderd. Hierna zijn mijn ogen klaar voor hun laserbehandeling. Yummie!
Paul heeft voorlopig van de behandeling afgezien. “Ga jij maar eerst,” zei hij, “het is niet handig als we straks alle twee blind zijn.” De optimist.
Ook de kinderen hebben zo hun bedenkingen over de naderende operatie.
“Maar mamma,” zucht Lizzy constant. “Ik vind je zo leuk met een bril op!”
“Ja,” knikt Annabel. “Met een bril ben je zo mámma!”
Samenvattend kan worden gezegd dat mijn gezinsleden niet overlopen van enthousiasme.
En toch ga ik het doen. Tegen Paul zeg ik dat hij niet zo moet overdrijven. De kinderen stel ik gerust met een (toekomstige) leesbril. Het lijkt me heerlijk om straks scherpziend door het leven te gaan. Nooit meer krassen op mijn uitzicht. Geen lenzen meer die zoekraken ergens achter mijn oogbal. Geen bril meer op mijn gok en jeuk achter mijn oren van de pootjes. Altijd en overal de nerfjes in de blaadjes zien.
Op maandag zestien mei gaat het gebeuren. Paul gaat met me mee en de hele week daarna ben ik vrij.
“Krijg je dan ook zo’n rood-witte stok?” informeerde Lizzy.
“Of een hond?” voeg Annabel hoopval.
“Als het goed is niet, schatjes,” lachte ik. “Maar het kan geen kwaad als jullie mij rond die tijd een beetje helpen door mijn ogen te zijn.”
Ik lees over de werking van de laserbehandeling. Valt allemaal best mee. “Neem veel rust,” staat er in de folder. “Slapen bevordert het genezingsproces!” (Alleen dit vind ik al een reden om tot operatie over te gaan!)
Zelfs het ringetje dat op mijn oog geplaatst wordt vind ik niet eng. Dat komt natuurlijk door die twintig procent alcohol, dat klinkt heel vertrouwd. Ergens staat ook dat ik een spuit in mijn oog krijg, “vergelijkbaar met een prikje bij de tandarts” Best raar. Mijn tandarts prikt nooit in mijn oog.
Ook lees ik dat ik vanaf nu geen lenzen meer mag dragen. Nou ja, dat overleef ik wel. Maar dan wordt het onverhoopt tóch een beetje eng! Op de laatste pagina, bij de do’s en don’ts lees ik dat ik een week voor de behandeling geen make-up meer mag gebruiken.
Wat?
Maar die week heb ik twee feesten! En ik moet gewoon werken! En zonder oogpotlood en mascara heb ik een onwijs blote billen gezicht! En dan mag ik ook nog eens geen lenzen in?! Dan kan ik net zo goed meteen stoppen met het ontharen van mijn oksels en benen en bordje ‘veganist’ omhangen. (Als ik nou op tijd stop met scheren en epileren, dan ben ik tegen die tijd wellicht dusdanig overwoekerd dat niemand me meer herkent!)
“Nu zie je toch echt een beetje pips hoor!” zegt Paul als hij een kopje thee voor me neerzet. “Toch wel een beetje spannend?”
“Schat,” zucht ik, “Je hebt géén idee!”
Maar even terzake, heeft iemand een paar luisterboeken te leen voor me?
evuijsters 