Kerstfeest XL

Zo. Dat was een flinke Kerst!

Flink in de zin van: lang! En heel feestelijk. Met heel veel chocolademomenten en zoete kerstgedachten. Het begon allemaal eigenlijk al de dag vóór Kerst. Ga er maar even lekker voor zitten, haal die groene takken en de kaneellucht weer even terug naar het limbisch systeem en ‘luister’ naar mijn kerstverhaal.

Het begon allemaal op 24 december. Ik nam de Kletsen mee naar Het Zwanenmeer van Holland Opera alwaar de sneeuw die op het toneel dwarrelde ons direct in winterse sferen bracht. Eén van Liz haar vriendinnen danste mee en het was prachtig om te zien hoe alle zwaantjes over het ijs zwierden. Na de voorstelling fietsen we – door een enorme sneeuwstorm – terug naar ons warme en veilige huis. (Wat? Heeft het bij jullie niet gesneeuwd dan?) Helemaal koud en wit vielen we de keuken binnen. Als enorme sneeuwpoppen. Paul maakt snel warme chocomel voor ons.

‘s Avonds waren er lekkere hapjes (Kletzenbrood!) en een kerstfilm. Ik had van een vriendin ET te leen gekregen en dat leek me wel een aardige film voor Kerstavond. Ik kon me de film niet meer zo goed herinneren maar ik dacht wel te weten dat ET aan het einde terugging naar zijn ET-vriendjes op de ET-planeet. Halverwege de film wist ik dit echter niet meer zo zeker. Het leek er toch wel heel erg op dat ET dood zou gaan. Met trillende lipjes keken de meiden me aan.
“Hij gaat toch niet dood, mamma?”
“Nee-ee”.
Vertwijfeld keek ik naar Paul. Hij ging toch niet dood? Dat kon toch niet? ET ging toch niet dood op Kerstavond? Paul haalde zijn schouders op. Ik heb geen idee. Maar ET ging natuurlijk wel dood. En daarna werd hij weer levend (“een soort Jezus met Pasen”, merkte Annabel bijdehand op). Pfoe. Opgelucht. Gelukkig géén twee kerstdagen met jankende Kletsen doorbrengen omdat ET dood was.
Maar janken werd het toch wel. Aan het einde, toen ET terugging naar zijn ET-vriendjes stroomden de tranen over onze wangen. Bij de Kletsen, bij mij. Paul ontkende later, maar ik weet zeker dat hij ook ontroerd was.
De rest van de avond hebben de meiden met hun vinger in de lucht gelopen en “ET foon home” geroepen met een krakende alienstem en toen ik Annabel uiteindelijk in bed legde en zei: “Welterusten Belletje,” mompelde ze – al half in slaap- “Ben geen Belletje. Ben ET.”

Eerste Kerstdag begon heel stichtelijk. Ik had de kinderen omgekocht met een cadeautje onder de kerstboom zodat ze ons even zouden laten liggen. Liz was zo lief om alvast een pot kerstkoffie te zetten en Annabel smeerde een cracker. Voordat ik “Vrolijk kerstfeest” had kunnen roepen was de koffie over de rand op mijn witte sprei gegutst en lag de cracker ondersteboven op mijn kussen. Ik zei er niets van want het was Kerstmis en dan mag je je kinderen niet slaan.

Niet veel later zaten we in de auto onderweg naar mijn ouders. Ik sms’te een vriendin die net weer alleen was om haar extra veel sterkte en plezier te wensen en ik sms’te een vriendin die Kerst voor het eerst met haar nieuwe geliefde vierde. Kerst is voor iedereen en met Kerst denk ik aan iedereen. Althans, dat probeer ik. Heb ik jou niet ge-sms’t, gekaart, geappt, gemaild of gebeld? Sorry, ik was je nummer kwijt.
Bij mijn ouders was het reuze gezellig, echt heel kerstig! We speelden bingo met echte prijsjes (wat een groot succes was, niet alleen bij de kinderen) en we staken buiten de vuurkorf aan. Dat laatste was zo gezellig dat mijn moeder besloot het voorgerecht maar buiten te serveren waardoor ons kerstdiner ineens een soort walking diner werd. Het was heel ambachtelijk om daar zo in de kou, bij het vuur met elkaar de spijzen te delen.
“Beetje Jezus-in-de-koude-stal-idee,” zei ik en mijn vader deed er nog een schepje bovenop door op te merken dat mijn broer en ik “dan zeker de os en de ezel” waren. Ik heb hem even genegeerd maar toen hij met een magnumfles champagne aankwam besloot ik dat ik hem wel weer aardig vond. De kurk plopte van de fles en we waren gelukkig. En dan die sneeuw die almaar bleef vallen! Ongelooflijk! Ik hoopte dat we nog naar huis konden.
Na het kerstdiner deelde ik cristmascrackers uit aan de kinderen en gingen Paul en mijn broer weer naar buiten om hun eigen crackers af te steken. Die laatste waren illegaal en dat was te horen ook.

We reden naar huis toen het al laat was. Ik zat achterin met een paar half slapende Kletsen. De sneeuwkettingen om de auto knerpten romantisch door de sneeuw terwijl wij ondertussen om de beurt iets opnoemden waarvoor we dankbaar waren. Het leverde leuke uitspraken op.
“Ik ben dankbaar voor de wekker, anders kwam ik elke dag te laat op school.” (Liz)
“Ik ben dankbaar voor mijn bed want die ligt zo lekker.” (Annabel)
“Ik ben dankbaar voor de kleuren anders was de wereld zo saai” (Liz)
“Ik ben dankbaar voor mijn ogen anders zag ik niets!”(Annabel)

En ik? Ik was dankbaar voor álles die avond.

Op Tweede Kerstdag bezochten we Pauls ouders alwaar oma van achtennegentig (omi uit Bet-Haarlem) ook weer van de partij was, een kerstwonder op zich. We speelden ons familiekwartet, gaven elkaar een klein kerstcadeautje en vertelden elkaar wat we de eerste kerstdag gedaan hadden. Tussen de bedrijven door hadden we lol om mijn schoonvader die met Paul Valkuil ging spelen maar die helemaal niets van het spel begreep. Toen het spel uiteindelijk maar werd opgeborgen zag schoonvader dat er op de doos stond: “Van 7 tot 70 jaar” waarna hij opmerkte dat het niet raar was dat hij het spel niet meer begreep; hij was immers de 70 al gepasseerd.
’s Middags moesten we weer snel naar huis want er zou gegourmet worden met vriendin M. De Kletsen zagen er inmiddels niet meer uit want Annabel haar jurk was gescheurd van al het stoeien en Liz zat na alle kersthapjes onder de vlekken maar M. zei evengoed dat de kinderen er prachtig uitzagen, wat de kleine meisjes deed glimmen en giechelen. Daarna vroeg M. of ik was afgevallen – wat natuurlijk niet zo is – omdat er zo slank uitzag. Kijk, dat is ware vriendschap/kerstgedachte. Nu had ik wel weer ruimte voor een heerlijk gourmet!

Het werd wederom een feestelijke dag met een heerlijke avond. We speelden Party & Co, keken de wetenschapsquiz en dronken een exquise rode wijn. In het zwakke schijnsel van de straatlantaarns zag ik de witte vlokken nog immer vallen en de rode wijn was zo goed dat ik er de volgende dag niets van merkte en gewoon lekker rustig kon opstaan om naar mijn werk te gaan.

De sneeuw? Die was grappig genoeg vanochtend helemaal verdwenen.
Einde