Echt, het is afschuwelijk. Niet alleen voor mij, ook voor mijn omgeving, want echt vrolijk word ik er niet van.
Mijn slaapgebrek heeft meerdere oorzaken.
Een week of twee geleden is Annabel tijdens het slaapwandelen (wat ze normaal nooit doet) op haar bureau geklommen. Ik kwam net haar kamer binnen (ik hoorde wat) en ik schrok van haar. “Wat doe jij nou!?” riep ik.
Hierop ‘schrok’ de Kleine Klets wakker en raakte helemaal in de war. Ze wist niet waar ze was en kon alleen nog maar hysterisch gillen. Het duurde een minuut voor ze me ‘zag’. Sindsdien is ze bang in haar bed.
Liz slaapt heel licht, nog steeds. Dus van elke scheet wordt ze wakker. Bel wakker = Liz wakker. En als Liz wakker is, dan wil ze aandacht. Dus als Paul en ik – midden in de nacht – met Bel bezig zijn, dan gaat Liz zich ermee bemoeien. Het gevolg is meestal dat ze boos wordt en blijft storen, leuk, zo’n puber.
En dan is daar tenslotte mijn man. Die is herstellende van een luchtwegeninfectie en die snurkt de sterren van de hemel. Doet hij normaal ook al, maar nu nog een tandje harder. Of ik heb er meer last van omdat ik steeds wakker lig, dat kan ook. In elk geval, ik lig tegenwoordig al wakker ‘in afwachting van’ het circus. Te erg. En ook nog eens heel zielig voor Bel, ik heb dan wel een soort reintegratieplan gemaakt, het zit me natuurlijk hélemaal niet lekker.
Afijn. De make-up onder mijn ogen wordt elke dag dikker maar helpt nauwelijks. En tegen een slecht humeur valt al helemaal niet te smeren. Ik ben bezorgd, boos, moe en verdrietig, ik ben alles door elkaar.
Morele steun (tips?) is méér dan welkom.
evuijsters 